Það lá í augum uppi hverjir þar voru að verki

Já já, það var svo sem auðvitað að helvískir auðnuleysingjarnir í Heimdalli gætu ekki á sér setið nema fram á annan dag nýs árs með að fremja óhæfuverk. Og ekki lagðist mikið fyrir kappana, enda ekki við neinu öðru að búast af þessum guðsgemlingum. Að henda púðurkéllíngu, made in USA, ofaní blaðagám svo hann stendur í björtu báli er alveg dæmigert fyrir eldisgrísina í Heimdalli því að slíkir drengir trúa því staðfastlega að þeir eigi allt og megi allt; langi þeim til að verða brennuvargar gerast þeir brennuvargar og verða undrandi og hneykslaðir ef einhver gagnrýnir tiltektir þeirra.

Á gamlárskvöld gerðist sá ánægjulegi atburður, að drukkinn heimdellingur og SÚSari féll hendur frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra. Þeim sæmdarhjónunum varð litið útum stofugluggann heima hjá sér og sáu fyrirburð í annarlegu ástandi skjögra úti á gangstéttinni fyrir framan húsið. Þau þurstu út og gripu pilt og færðu hann inn til sín. Þegar inn var komið vóru sæmdarhjónin ekkert að tvítóla við það sem fram skyldi koma, rifu alla leppana utanaf heimdellingsræxninu og gerðu dulítið við hann sem er óprenthæft með öllu. Það einkennilega við þetta var, að heimdellingurinn kunni vel að meta hvernig sæmdarhjónin fóru með hann; þókti þreifingar þeirra ógurlega góðar og hrein við af tærri ánægju. Þegar allt var afstaðið læsti Kolbeinn krumlu sinni um upphandlegg piltsins, dró hann til dyra og mismunaði honum útí snjóskafl, en frú Ingveldur laumaði fötum hans útá stétt og kveikti í þeim. Allt þetta fannst heimdellingnum hin mesta upphefð og hefur verið í sjöunda himni síðan, enda ekki á hverjum degi sem fyrirfólki í þjóðfélaginu þóknast að virða einn vesælan heimdelling viðlits.

Ungir piltar kveiktu í blaðagámi