Ljóðrænn Bjarni Ben ljóstrar upp hver sé helsta fyrirmynd ríkisstjórnarinnar

Bjarni Ben er maður dásamlega skáldmæltur, sem lætur huga sinn iðulega berast á vængjum hunangssætrar ljóðrænu svo flestir sem á hlýða fá glýju eða olíubrák yfrum sjáöld augna sinna. Það er virkilega upplífgandi fyrir þjóðina, að eiga fjármálaráðherra sem er menningin holdi klædd, talandi skáld  eins og fornkappar á borð við Gretti, Glám og Egil Skallagrímsson.

Svo virðist sem Bjarni hafi farið á kostum á ársfundi Seðlabankans, hreinlega breytt þessari hrútleiðinlegu samkomu í huggulegt ljóðakvöld með skáldlegu innsæi sínu og heimspekilegri lýrísku.

- Nú er vor í lofti og bændur farnir að slá, sagði Bjarni í upphafsorðum sínu og bætti við, "að farið væri að birta til á hverfulu vori og rauðmagi farinn að glæðast, sem væri merki þess komið væri vor á Suðurlandi." - Með sama áframhaldi, með sama áframhaldi, hélt hann áfram, - verður komið sumar á Íslandi um páska og fjármagnshöftin orðin að hverfandi skugga í skítugu eldhúsi Samfylkingarinnar.

Þegar þar var komið sögu, var seðlabankastjóri orðinn ásýndar eins og hlægileg dvergútgáfa af Leppalúða með heimsmeistarann Sigmund Dávíð sér á hægri hönd.

Lokaorð Bjarna Ben voru svo eitt eitt glæsilegt, yfirvellandi prósaljóð: - Ég fer ekki dult með, að helsta fyrirmynd ríkistjórnarinnar er hin kraftmikla og víðsýna frú Ingveldur, sem hikaði ekki við að gefa öfgapervertískum lostahrók svoleiðis á kjaftinn að tönnurnar og slefan þeyttust útúr kjaftinum á honum eins og hrakéljahryðja. Á sama hátt ætlar ríxstjórnin að setja hvert heimsmetið af öðru með kjaftshöggum, sem duga til að koma heiðnum og gölnum skrílnum í skilning um hver það er sem ræður hér um slóðir og hverjir það eru sem eru rétt bornir til valda á Íslandi.

Íslenska vorið getur verið hverfult