Flatur kviður og flatlúsarfordómar

Ekki held ég að allir geti fengið flatan kvið, enda ekki nema í maðallagi eftirsóknarvert. Hinsvegar geta allir fengið flatlús á kviðsvæðið ef þeir leggja sig eftir því. Að vísu er fladdarinn misskilinn af röngum aldaranda og honum fundið eitt og annað til foráttu. Fordómarnir gegn flatlúsinni, eru eins og aðrir fordómar, byggir á gengdarlausri fávisku og ónógri upplýsingu. Mönnum og konum hefur nefnilega þótt bölvuð yfirþyrmandi skömm að því að luma á þessu litla dýri innanklæða og forðast að láta nokkra manneskju vita af fénaðinum sem hefur gert sig heimakominn á kviðstöðvum þeirra.

Einn góður vinur minn, sem ekki er hryðjuverkamaður af upplagi, fékk við vel varið tækifæri á sig nokkrar pöddur, sem tóku óðar til óspilltra málanna á miðvígstöðvum hans. Um þær mundir er þetta gerðist, vorum við félagarnir að beita saman lóðir á miklu vertíðarskipi og vórum önnum kafnir frá morgni og frammá nótt. Af skammarsökum og misskilnings, sagði vinur minn ekki neinum frá aðsteðjandi vanda og vissi sannast sagna ekki par hvernig hann ætti að haga baráttu sinni gegn því ógurlega flatlúsamori sem komið var til skjalanna. Eftir margra vikna kvalræði til sálar og líkama, hrökk svo uppí huga hans gömul minning um ráð við flatlúsaplágu. Ráðið fólst í að bera steinolíu að heimkynnum vágestsins og drekkja honum í henni. Um hánótt í stórhríð með grimmdarfrosti og hávaðaroki, laumaðist vinur minn þegar aðrir menn voru sofandi að steinolíutanknum við kaupfélagið og náði að kreista dálítinn slurk af hinum eftirsótta vökva í ryðgaða niðursuðudollu. Þegar hann komst í var bar hann steinolíuna vandlega á sig frá nafla að framan og uppfyrir rassaskor að aftan. Og sjá, allar flatlýsnar vinar míns, frá öldungum niðrí örkríli, steindóu með það sama og voru ekki syrgðar af eiganda sínum. Afturámóti grunar okkur félagana, að vinur okkar sem með okkur stundaði línubeitningu, hafi einnig meðtekið flatlúsainnrás ogekki auðnast að verða eins ráðagóður. Hann nuddaði lífbeininu í sífellu uppvið borðrandir og klóraði sér þessámilli grimmdarlega þar örlítið neðar. Þetta þókti óbrigðult merki um að viðkomandi hefði fladdara. Nú eru liðnir þó nokkrir áratugir síðan þessi atburður varð, en svo einkennilega sem það hljómar, þá stundar vinur okkar ennþá þetta einkennandi borðbrúnarnudd og grimmdarklór, sem bendir eindregið til þess að hann hýsi enn þann dag í dag bölvaðann kvikfénaðinn sem hann fékk á sig endur fyrir löngu.

Geta allir fengið flatan kvið?