Þegar frú Ingveldur Gardal banaði manni sínum

Frú Ingveldur Gardal, langa-langamma frú Ingveldar eiginkonu Kolbeins Kolbeinssonar, var kvenna errilegust í lífi og starfi. Á efri árum bað hún á hverjum morni og hverju kveldi að Drotinn tæki Magnús eiginmann hennar til sín í sinn altumlykjandi náðarfaðm. Ástæðan fyrir bænarefninu vóru hrotur Magnúsar, en hann hraut manna mest og best. Að lokum gafst frú Ingveldur Gardal upp á Drotni og ákvað að taka öll ráð í sínar höndur; sagði hún Drotni sjálfum í óspurðum féttum, að fyrst hann væri slíkt hundspott að leyfa Magnúsi hroturnar væri hún nauðbeygð til að segja honum upp störfum. Nóttina eftir að frú Ingveldur hafði rekið skapara himins og jarðar útá guð og gaddinn, hóf Magnús upp sínar venjubundnu hrotur með háu korri, blæstri og snorki. Frú Ingveldur svaraði manni sínum með því að draga seglgarnsspotta undan kodda sínum og bregða honum um háls hans og herða að. Sá gamli brá blundi með miklum andfælum og pataði útí loftið, en því miður og seint því eiginkona hans herti betur að hálsi hans og tókst kyrkja karlinn með harmkvælum. Að verki loknu dró hún fram skriffæri sín og orkti eftirfarandi sorgarljóð:

Ég hengdi Mánga minn í nótt með snæri,
svo mér er þungt um hjartarót af trega.
En Mángi heitinn hraut svo gífurlega,
að hér var ekki nokkurt undanfæri.

Um morguninn fengu hundarnir og kettirnir ólseiga steik í árbít, sem þeir þó fyrirgáfu matmóður sinni því hún skenkti þeim ómælt af rauðvínskúti sínum stórum til að skola niður steikinni.

Drap eiginmanninn og eldaði líffærin