Fryggðarvísitala Íslands er einnig í frásögur færandi

Eftir allar hunguraldirnar, Móðuharðindin, Stórubólu, Svartadauða og Stóradóm, voru Íslendingar orðnir svo blauðir að þeir hafa einlægt valið frið þó ófriður hafi verið í boði. Þessi vesala vandræðaþjóð skreið eins og hver önnur færilús undir vænginn á heimsvaldasinnum í USA og NATO og nú síðast leggja hinir blauðustu af öllum huglausum til að við höldum lúsaganginum áfram og gröfum okkur eins og skellóttar skóprottur undir sorphauga ESB. Þessvegna gefa málsmetandi menn lítið fyrir að Ísland tróni eft á lista yfir friðsælustu þjóðir heims, því þeir vita sem er að friðarviljinn stafar af aumingjaskap og endalausum skorti á sjálfsvirðingu en ekki einlægum friðarvilja.

Ef einhver reisn væri á Íslendingum værum vér búnir að brjóta undir okkur Færeyjar, Hjaltland og Orkneyjar ásamt Grænlandi og Jan Mayen og í haust væri komið að því að fara með vopnum á Skandinávíu. Eina ljósið í myrkrinu er Framsóknarflokkurinn, en innan hans munu vera í bígerð metnaðarfullar áætlanir um landvinninga og langþráðan hernað; fyrsta opinbera skrefið í þá átt tók lautinant Sveinbjörg þegar hún lýsti yfir stríði Framsóknar gegn moskum og múhámeðstrúarmönnum.

Aftur á móti hefir Ísland verskuldað verið efst á lista yfir fryggðaróðustu þjóðir heims, það hefir fryggðarvísitalan margsannað. Frú Ingveldur, Kolbeinn, Borgargagnið og Indriði Handreður eru öll dásamleg dæmi um fólk sem fullt er af fryggðarvilja og framkvæmir það sem aðrir þora ekki einusinni að hugsa um. Þó er hálf-kynlegt, að Íslendingar séu þau endemis skítseyði og glugghross að taka ætíð fryggðina og friðinn fram yfir mannbætandi og stælandi ófrið. Það hefði gömlu mönnunum í íslendingasögunum þókt lítilmannlegt og til illrar úrkynjunar fallið á sinni tíð.

Ísland er enn friðsælast