Öldungarnir sem urðu fyrir saurskriðunni og hlógu ekki

Þetta er nú andskotann ekkert. Fólk hefði átt að sjá saurskriðuna sem skall á eldriborgurum af Hrafnistu sem vóru í útilegu hér um árið.

Það atvikaðist þannig til, að hópur eldriborgara af Hrafnistu ákvað í fylliríi að bregða sér í útilegu austurfyrir fjall. Þetta var sjötíu manna hópur og undir kvöld var slegið upp tjöldum undir háum hóli. Uppi á hólnum var jargansmikill útikamar og undir honum stórt gímald sem ætlað var til að safna í sig því sem fólk skilaði af sér ofan í kamarinn.

Þegar tjöld vóru risin og borð og stólar komnir á sinn stað, harmónikkukallarnir farnir að spila og fólk farið að bæta á sig drammi eftir að hafa reist tjaldbúðirnar, þá brast andskotans hóllinn og útúr honum ruddist þvílikur seyruflaumur, að elstu menn og konur í hópnum höfðu aldrei kynnst öðru eins. Á örskotsstundu lögðust tjöldin á hliðina undan elgnum, en stólar borð kallar og kellíngar ultu um koll og fengu að súpa hann súran í þessu dæmalausa áhlaupi. Í kjölfarið mátti kalla út björgunarsveitir, sem komu á staðinn með vatnsdælur til að verka mesta hroðann af öldungunum og viðleguútbúnaði þeirra. En allir kómu þó aftur og aunginn þeirra dó, en eitt er víst og það er það, að ekki einn einasti kjaftur í hópnum skemmti sér eða hló.

Náði myndbandi af skriðunni