Afturúrsigling á hún að heita en ekki Útistöður.

Það var aldrei, að einn hinna dæmigerðu pólitísku lukkuriddara í ferlegri kantinum tæki sig til og skrifaði ofurmontna bók um ,,pólitíska baráttu sína" eftir Hrun. Um árabil hefir þjóðin þráð þessa bók, til að fá að vita hvaða fréttir, eða öllu heldur nýmæli, úr Hruninu einn sjálfumglaður lukkuriddari hefir á boðstólum svo að hægt sé að dást að honum.

Því miður er það svo, að Mein Kampf sagnfræði er tíðum ansans ári varhugaverð frá sjónarhorni sannleikans; væri mun nær að tala um skáldskap í þessu sambandi en sagnfræði, því lýgin, þvættingurinn og haugalýgin eru duglegustu og dyggustu þjónar Mein Kampf sagnfræðinnar.

Þó er ekki loku fyrir það skotið, að óhamingjusamir einstaklingar og einstaka hlandprestur með pólitískan geðklofa muni hafa nokkra gleði af bók um meinta baráttu lukkuriddarans Margrétar Tryggvadóttur í Hruninu.  En samt  er ekki víst, að einusinni þeir óhamingjusömu og hlandprestarnir hafi minnsta áhuga skrifræpu þeirri sem lukkuriddarinn hótar að gefa út á bók. Fyrsti kaflinn gæti þó reynst kómískur, ef vel tekst til, því þar má búst við fróðleik um eina afrek Margrétar á þingferli hennar, en það var þegar henni tókst örfáum dögum eftir kosningar, að gera Þráinn Bertilsson bandvitlausan með því að koma því ,,óvart" á framfæri að hann væri óttalega galinn, eiginlega gaga og gúgú, og líklega með talsvert sterk byrjunareinkenni af alzheimer. En frá og með Þráinsuppþotinu eru pólitísk afrek Margrétar lukkuriddara upp talin og afgangurinn af ritverkinu er þar með ómerkilegt og dinglandi stagl, sem betra væri að sleppa en færa í letur. Nú, ef Margréti er alvara í að gefa baráttusögu sína út, og nær að öngla saman péníngum fyrir ósköpunum, væri henni ráðlegra að láta ritið heita Afurúrsigling en ekki Útistöður

Segir frá pólitískri óvissuferð