Steingerður ritstjóri ekur krossbölvandi um í hálkunni á jappanum sínum

Það vona ég, og áreiðanlega fyrir hönd allra annarra, að Steingerður ritstjóri þurfi ekki oftar að basla við slíkt lúxusvandamál og hún lenti í morgun. Mig grunar nefnilega, að ritstjórar af sama kalíberi og hún, hafi ekki þá skapgerðarfestu, sem útheimtist til að vinna sig yfir hálku, því þeir kunna ævinlega ekki fótum sínun, hvað þá hjólum, forráð þegar sleipt er úti. Sannaðist þar hið fornkveðna: Að ekki dugir til, að vera ritstjóri og jeppaeigandi þegar ísing og hálka er annarsvegar.

Ekki hefði ástandið batnað ef Steingerður ritstjóri hefði ákveðið að fara leiðar sinnar fótgangandi, því þá hefði hún trúlega handleggsbrotnað í hálkunni eða lærbotnað - eða mjaðmargrindarbrotnað. Það hafa nefnilega borist fréttir af þessháttar slysförum frá því í morgun.

Best hefði farið á, að ritstjórinn hefði setið heima við prjónana í morgun og látið fíflin um að rorra þvers og kruss um göturnar í Kópavogi, útaf, inná og allavega. Og ekki hefir Steingerður ritstjóri mikla sæmd af að bölva og bæjaryfirvöldum í heimabæ hennar fyrir afglöp og blábjánahátt, því ég trúi því ekki nema svona rétt mátulega að hún hafi ekki kosið viðkomandi afglapa og blábjána í síðustu sveitarstjórnarkosningum.

Aldrei upplifað annað eins