Bændur segja kvendýralækna tilræði og háðung við bændastéttina

Fyrir nokkrum dögum síðan hitti ég aldraðan bónda, sem fór að segja mér í óspurðum fréttum, að það væri ekki einleikinn andskoti hvað allslags spjátrungsmennum og berrössuðum prófgráðulufsum væri mikil nautn í að gera lítið úr bændum, verkum þeirra og búskap. Sem dæmi nefndi hann, að nú væri svo háðulega komið, að ef hann kallaði eftir dýralækni, þá kæmi einhver rígmontinn kvenmannsskjáta, sem allt þættist vita, og þættist vera dýralæknir, þótt lærdómur hennar væri ekki meiri en svo, að hún yrði að fletta upp í bókum til að geta þekkt sex mánaða kálf frá nýrúinni sauðkind. - Þetta er svo skammarlegt, sagði sá gamli, - og okkur til minnkunar, að gera kvenmenn að dýralæknum, að engu er til að jafna síðan þeir tóku uppá að gera kéllíngar að prestum, oftast koklikkaðar frenjur með sóðalega lesbíutendensa. Þetta er svo voðalegt og úrkunjað, sagði gamli bóndinn að lokum, - að vesalings skepnurnar sjá þetta líka og eru fullar af sorg.

Nokkrum dögum síðar frétti ég, að gamli bóndinn hefði rassskellt kvenkyns dýralækni í fjósinu hjá sér að kúnum aðsjáandi. Hann leysti semsé onum konugarminn og flengdi hana stórhýðingu á beran gumpinn, eftir að hún sprautaði eina kúna með risaskamti af efni sem ætlað er til að örva kynhvöt fresskatta. Blessuð kýrin varð samstundis hamstola, reif sig lausa af básnum og  hljóp útúr fjósinu og hefir ekki náðst síðan. Ýmsum í sveitinn hefir að vísu þókt all-spaugilegt að sjá til kýrinnar á harðaspretti á eftir læðunum á bæjunum í þeim hugleiðingum að neyða þær til kynmaka við sig.

Dýralækningar að verða kvennafag