Menningarlegt náhland fyrir 620 krónur og neytendur þess

Það eru ljótu andskotans okursteggirnir sem voga sér að selja saklausum smá-pólitískum menningarvitum bolla af lattekaffi á 620 krónur. Ég veit satt að segja ekki hvað ætti að gera við soleiðis bölvuð mammonsverkfæri. Þar fyrir utan er lattekaffi þvílíkt náhland og skólp, á litin eins og vilpa í drullupolli og lyktar eins og sorp, að ólíklegt  má telja að nokkur vitiborinn maður leggi sér þessháttar óþrif til munns, hvað þá að borga morð fjár fyrir.

Þó er haft fyrir satt að einhver undanrennusmámenni, með dökka gáfumannabauga undir augum, sitji á kaffihúsum og slafri í sig lattekaffi og þvaðri vitleysu, sem þau kalla umræður um listir, menningu og stjórnmál í víðum skilningi. Þessir latteberserkir eru mest kratar, sem er viss tegund af framsóknarmönnum, vel hægrisinnaðir og í skítugum nærbuxum.  Svo fá þessi grey í magann af latteþambinu og slaga heim frá kaffihúsunum eins og þeir séu að missa fótavist. Þegar heim er komið berja þeir maka sinn, eigi þeir einhvern, snýta sér í sængurfötin og míga á gluggatjöldin. Þetta er öll menningin sem lattelepjandi lúxusliðið í 101 stundar.

Nú hefir sannast á Máríu Borgargagn að hún sé furðuveik fyrir lattakaffi á veitingahúsum, jafnvel þótt það kosti 620 krónur pr. bollinn. Þessi latteárátta hennar gerir að verkum, að öllum, nema einkennilega innréttuðu fólki, er gjörsamlega ólíft að standa fyrir aftan hana, til dæmis í biðröð, vegna lyktarinnar sem á upptök sín í millum þjóhnappa hennar. En Indriði Handreður er ánægður með þefinn af henni - og Kolbein Kolbeinsson líka.

Kaffibollinn hækkaður í 620 krónur