Og Lúðrasveit framsóknarmanna blés ópusinn ...

Sko minn kall, hjólar bara eins og villiköttur í dómarana og úrskurðar þá brenglaða. Fyrr má víst gagn gera. Nú verða til þess bærir menn - já og konur - að kanna gaumgæfilega í hverju brenglun dómaranna er fólgin, með það fyrir augum að komast að því hvort forsvaranlegt sé að þeir gangi lausir. Það er nefnilega óásættanlegt að menn með kúnstugar kenndir og gruggugt hjartalag fái að valsa um með helvíska hrekki og dáraskap í garð strangheiðarlegara æðri borgara; það er tilræði við lýðræðið og ógn við siðferðiskennd fórnarlanbanna og sjálfrar þjóðarinnar.

Það er til þess tekið, að í kvöld var grænbröndótta framsóknarfánanum flaggað í hálfa stöng við höfuðstöðvar Framsóknarflokksins, rétt eins og sjálf gamla Framsóknarmaddan hefði skilið við, gefið upp öndina, andast. Ennfremur söng kallakórinn Heimir fáein sorgarlög á planinu fyrir framan skrifstofur Kaupfélagsins á Sauðárkróki og Lúðrasveit framsóknarmanna blés ópusinn ,,Sveitapiltsin draumur" eftir 12. eða 14. september í Samskipaportinu og kór útilegukatta tók undir svo eftir var tekið.

Á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns var allt fallið í dauða-dá uppúr klukkan 21:00 og er aungra tíðinda þaðan að vænta fyrr en húsráðendur og gestir þeirra fara að rétta sig við undir morgun. Þannig drekkir það fólk sorg sinni óyfirstíganlegri.

Dómurinn kom Sigurði á óvart