Þegar einn pólitíkus reiðir stórbrotnar gáfur í útbelgdum þverpokum

Birgitta Jónsdóttir flokkaflakkari, tækifærissinni, píríjati og lukkuriddari er afskaplega gáfaður stjórnmálamaður og slík fyrirmynd pólitískra jagara að til kraftaverka telst. Hún er, sökum óviðjafnanlegs gáfnafars, framúrskarandi slungin við að gera aukaatriði og smámál að risavöxnum pöddum, fullum af lofti. Það hefir hún lært af öðru gáfuðu fólki úr hinum flokkaklíkunum og á óeigingjarnan hátt miðlar hún þessari áunnu visku að litlu hvolpunum sínum, sem éta fróðleikinn svo hratt umm, að við liggur, að þeir frussi tönnunum útum öll gólf þegar þeir taka til máls.

Síðust daga hefir Birgitta svo stungið tólgina svo um hefir munað; á sjálfu Alþingi hrein hún upp eins og kenjótt spurningastúlka, að hún væri bara hætt og farin heim. Auðvitað hætti hún ekki né fór heim. Og í dag heitir það á birgittumáli, að fylgisaukning Píríjata stafi af þeirri ,,aðför að lýðræði og þingræði" sem eitt lítið og hógvært bréf frá utanríkisráðherra til ESB á að hafa valdið.

En eins og aðrar þinglurður af sama kalíberi, þá lætur Birgitta, fyrir stórgreindarsakir að sjálfsögðu, sig litlu skifta þótt laun verkafólks og fleiri á Íslandi séu fyrir neðan velsæmismörk af völdum arðráns; að húsnæðismál séu leikvöllur gráðugra kapítalista; að fáeinir aðilar hafi sölsað auðlindir og matvörumarkaðinn undir sig; að hér ríki sóðalegur kapítalismi sem er grundvallarástæðan fyrir allri óáran sem þjakar almenning. Það má vera, að Bigitta mótmæli því að hún láti raunverulegu stórmálin sig litlu skifta, en það er þá af því að hún er pólitískur lukkuriddari sem býr svo vel að hún verður að reiða gáfur sínar í sórum og útbelgdum þverpokum og stundar pólitíska ruglandi af ráðnum hug.

„Ertu ekki að grínast“