Tómleikaferð rótarýklúbbsins Fjallafjölnis til útlanda

Já já, það kvað vera mikið í það varið að flytja hálfvitlausa (og alvitlausa) íslendinga á tómleika í öðrum  löndum til að hlusta á apakattarlæti fyrirbrigða eins og Jútú og Malldonnu. Hvað fólk fær útúr þessum athöfnum er öllum hulið og þeim mest sem á tómleikana fara. En það gerir ekkert til, því menningarstig þeirra er á pari við drukkinn jólasvein á leikskólaskemmtun.

Fyrir skemmstu brá rótarýklúbburinn Fjallafjölnir sér í eina svona tómleikaferð til að sjá og hlusta á fúkkasveitina Old Mobilihead á hafnarkránni í Aberdeen. Og það var einmitt bak við þessa alræmdu hafnarkrá, sem Eyleifur Viktor Ólafsson, meðlimur í Fjallafjölni, smitaðist af bráðakynvillu, sem aftur hafði þær afleiðingar, að allur rótarýklúbburinn varð gegnsósa af þessum andskota og leið undir lok sex vikum síðar. Er talið að afdrif þessa áður öfluga klúbbs séu með eindæmum í gjörvallri heimsbyggðinni. Allt þetta furðulega ólán Fjallafjölnis verður að skrifa á þá menningarsnauðu tískubylgju, sem tómleikaferðir til útlanda eru.

Einn hinna lánlausu ferðalanga á hafnarknæpuna í Aberdeen var eiginmaður Jófríðar deildarstjóra á dvalarheimili aldraðra, því hinu sama og Kolbein gamli Kolbeinsson, faðir Kolbeins skrifstofustjóra, býr. Þegar sá gamli frétti af krankdæmi eiginmanns Jófríðar eftir Aberdeenferðina, rak hann upp tröllahlátur og sagði það mátulegt á helvítis kellingarskjátuna, að kallinn hennar væri orðinn fársjúkur af sódómsku. Síðustu vikur hafa líka verið ein voðaleg martröð fyrir Jófríði í vinnunni, því Kolbeinn gamli hefur ekki látið neitt tækifæri sér úr greipum ganga að spotta hana og kvelja í áhreyrn hinna gamlingjanna. Ganga óskir Jófríðar, þessa dagana, mjög í þá átt, að Kolbeinn Kolbeinsson eldri verði sem fyrst úr heimi hallur, ellegar hann verði rekinn með fullri skömm af dvalarheimilinu fyrir ógeðslega framkomu og ruddaskap.

Mikil aukning í tónleikaferðum