Nú vill öll kvenþjóðin frú Ingveldi kveðið hafa.

Frú Ingveldur hefir á magan hátt sýnt að hún er langt á undan sinni samtíð. Til að mynda var hún langfyrst íslenskra kvenna að frelsa geirvörtuna því fyrir 30 árum var hún farin að ferðast ber að ofan með strætisvögum Reykjavíkur og sama tíma var mátti sjá iðulega sjá hana berbrjósta á kaffihúsum og veitingastöðum.

Og frú Ingveldur lét ekki við sitja að frelsa geirvörtuna, því hún hélt sínu striki og frelsaði sköp sín innan skamms og að lokum blessaðan endaþarminn. Þegar þar var komið sögu kvaðst hún alfrjáls og aldeilis algjörlega fullkomin í þeirri iðju að ,,vera hún sjálf." En eitthvað voru kynsystur frú Ingveldar ragari við að frelsa umrædda líkamshluta, því það var ekki fyrr en einn hryssinslegan éljadag síðastliðinn vetur, að fáein stúlkubörn á menntaskólaaldri létu til skarar skríða og frelsuðu geirvörtur sínar í Bánkastræti og í Austurstræti. Var góður rómur gerður að nýfrelsunarguðfræði telpnanna og þær myndaðar fyrir fjölmiðla, gráar af kulda og með hinar frelsuðu geirvörtur hangandi niður að nafla.

Er nú svo komið, að gjörvöll íslenska kvenþjóðin vildi fyrir löngu frú Ingveldi kveðið hafa og þyrpist útá strætin og veifar geirvörtunum framaní hvern mann. En frú Ingveldur, sem hefir fyrir áratugum frelsast enn meir, lætur sér fátt um finnast. Að vísu togaði hún í vörtuna á einni yngismeynni á Austurvelli í dag svo fast að sú unga veinaði og gól uppyfir sig af sársauka. En þá frú Ingveldur sleppti takinu hvæsti hún framaní telpukornið, að eftir hljóðunum í henni að dæma, þá mætti ætlað að hún væri ekki eins frelsuð og hún vilda vera láta því bölvuð vartan á henni væri greinilega ennþá beintengd við kynfærin.

„Ætti ekkert að vera eitthvað mál“