Jóhannes Ragnarsson

27.8.2015 | 21:32

Þegar 3 X 15 ára karlmaður týndist í viku og ekki uppi á eldfjalli

Brynjar Vondalykt var þrisvar sinnum fimmtán ára og síður en svo staddur uppi á heimsfrægu eldfjalli, alræmdu heimkynni púka, djöfla og andskota, þegar hann rammviltist svo hrottalega, að allt útlit var fyrir að hann fyndist blessunarlega aldrei meir. Ónei, Brynjar Vondalykt var staddur um hánótt í myrkviðum Reykjavíkur þá hann villtist. Björgunarsveitirnar svipuðust líka um eftir Brynjari með hangandi hendi, því að þeim þókti síður en svo nauðsynlegt að hann kæmi nokkrun tímann í leitirnar, hann væri þannig maður.

Brynjar var týndur í viku. Það vissi aunginn hvar hann ól manninn, allrasíst hann sjálfur. Hinsvegar komust á kreik undarlegar kviksögur af þessu svartholi í lífi Brynjars. Ein sagan segir, að hann hafi, dauðadrukkinn og útúrdópaður, orðið kynvillunni að bráð þessa daga. Því til sönnunar var á það bennt, að karlálkan hefði varla getað staðið eða legið og alls ekki setið á rassinum í hálfan mánuð eftir að hann kom fram. Önnur saga hermir, að Brynjar hafi fallið í höndur fjögurra gamalla og grimmra kérlínga, sem hafi yfirspilað hann með lostafullu harðræði þessa eftirminnilegu viku.

Að lokum kom uppúr dúrnum, að Vondalyktin hafði ekki verið jafntýnd og margir töldu. Hann hafði víst bara fallið fyrir fagurgala sambýlingana Máríu Borgargagns og Indriða Handreðs og gjörst þræll þeirra og rúmgagn í heila viku, frá föstudegi til föstudags. Ennfremur man þessi helvískur skelmir betur eftir umræddri viku en hann vill vera láta. Það er náttúrulega skítt og bölavað, að svona forhertur þorpari og eilífðargerpi skuli komast átölulaust frá því að láta sig hverfa fyrirvaralaust útúr mannlífinu í vikutíma, vitandi það að lögregla og björgunarsveitir eru dag og nótt að leita að honum, og stunda á sama tíma óguðlegt og ófyrirgefanlegt saurlifnaðarlíferni og hórdóm með öðrum eins skepnum og Máríu Borgargagni og Indriða Handreði. Satt að segja ættu að vera til lög frá Alþingi, sem heimiluðu dómstólunum að höggva þvílík óhræsi, eða að minnsta kosti að geyma þau í gapastokki fyrir kirkjudyrum í ótiltekinn tíma.