Engum er alls varnað, eða sú er að minnsta kosti von okkar

,,Heimdallur" nefnist einhver einkennilegasti söfnuður á Íslandi. Ef gefið væri út rit sem helgað væri einkennilegum mönnum yrði vart þverfótað fyrir heimdellingum í þeirri bók. Nú fer því víðsfjarri, að safnaðarbörnin í Heimdalli séu skemmtilega einkennileg eða skemmtileg yfirleitt, öðru nær. Það er nefnilega svo, að illa uppaldir montgríslíngar í bómullarkassa geta aldrei orðið annað en hvimleiðar leiðindaskjóður og til skaðræðis fyrir umhverfið og samfélagið allt.

Þó er enginn svo hörmulega og sérkennilega leiðinlegur, að honum sé alls varnað. Að minnsta kosti vona ég það. Það er til dæmis eitt, sem er svo hlálegt á safnaðarfundum í Heimdalli að útilokað er flokka það undir leiðindi eða illa þefjandi þursahátt. En það sá þáttur í umgjörð fundanna, að uppá miðjum veggjum fundarsalarins eru litlar svalir, ætlaðar tveimur sérstökum heiðurspersónum. þ.e. Hannesi Hólmsteini Gissurarsyni annarsvegar og frú Ingveldi hinsvegar.

Ekki þarf að því að spurja, að frú Ingveldi þykir Heimdallur dásamlegur söfnuður og hefir hún margsinnis mært hann í ræðu og riti með orðbragði sem nálgast mjög oflof í hvívetna. Mest finnst frú Ingveldi gefandi, að sitja á svölunum með vodkaflösku í annarri hönd en koníaksglas í hinni og hlýða á hinn gráðuga og péníngasamansúrraða munnsöfnuð barnanna, sem taka til máls á safnaðarfundunum. Og ævinlega lýkur þessum samkomum með því að frú Ingveldur tekur til máls og eggjar krakkagarmana lögeggjan til að láta aldregi undir höfuð leggjast beita kommúnista líkamlegu ofbeldi hvenær sem tækifæri býðst, ennfremur að míga á múslíma og kasta skít og hreyta óhróðri í uppreisnarsrkíl við öll hugsanleg tækifæri. Vart þarf að taka fram, að frú Ingveldur uppsker undantekningalaust gríðarleg fagnaðarviðbrögð af hálfu blessaðra barnanna, sem gjarnan væta buxur sínar af hrifningu yfir málsnilli frú Ingveldar.

Snýst ekki um að kaupa atkvæði