Vofeiflegir atburðir gjöra skjaldan boð á undan sér

Svo er sagt, að vofeiflegir atburðir gjöri skjaldan boð á undan sér. Vofeiflegur atburður kemur eins og þjófur að nóttu, eða sem skrattinn úr sauðarleggnum, og verður af usli, basl og hnasl og kurra. Vofeiflegur daudagi manns, er hrein og klár ávísun á að hann gangi aftur, verði draugur, sem hræðir fólk, einkum börn, og myrðir það stundum.

Síðastliðna nótt varð afar vofeiflegur atburður, sem varð þess valdandi, að Indriði Handreður var fluttur í brott frá heimili sínu í dauðans ofboði í sjúkrabíl. Eftir því er næst verður komist, þá mun Máría Borgargagn, fyrrum frilla, heitmey og nú síðast eiginkona frá í vor, hafa á einu augabragði gjörtryllst svo ofboðslega af kynæði, að aungvu var eirt. Hún tók Indriða til síns handagagns, yfirspilaði hann fram og aftur, út og suður og reið honum nánast að fullu áur en yfir lauk og góðgjarnir menn skárust í leikinn og stöðvuðu hann.

Því miður láðist að taka Máríu Borgargagn úr umferð um leið og Indriði eiginmaður hennar Handreður var sóktur. Auðvitað lét helvítis kérlíngarboran ekki staðar numið þótt Indriði væri nær úr heimi hallur eftir furðu groddalega ástleitni hennar. Borgargagnið brá nefnilega undir sig betri fætinum og gjörði frú Ingveldi og Kolbeini heimsókn. Þar lét hún svo illum látum með ofviðriðshryðjum, að Kolbeinn læsti sig rifinn og tættur inní herbergi og hringdi í lögregluna og bað hana að bregðast fljótt við og fjarlægja óargadýr úr húsi sínu. Er lögreglan kom á staðinn, var þar ófagurt um að litast: Nokkrir valinkunnir herramenn sátu stjarfir af skelfingu í stofunni, en á gólfinu lágu frú Ingveldur og Borgargagnið og reyndu hvað þær gátu að nauðga hvorri annarri í sífellu. Þetta var djöfulleg nótt á heimilum Kolbeins og Indriða Handreðs.

Húsbíll „splundraðist“ fyrir vestan

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 26.9.2015 kl. 21:30]

Ert þú ekki orðinn frekar hættulega dómharður, á skilnings-réttlætisins brautinni Jóhannes minn?

Mér sjálfri gengur víst ekki of vel að rata réttlætisveginn ó-dómharða, og skil eiginlega ekki réttlætingu skilningsleysis-dómhörkunnar ó-útskýrðu?

"Fullkominn" og skilningslaus einstaklingur þarf aldrei réttlætingu sinna eigin ófullkominna gjörða.

Eða hvað?

Ég er þakklát fyrir að vita að ég er alveg stórgölluð, og ég skil ekki réttlætingu hatursumræðunnar. Skilningurinn og viskunnar-vitið er ekki meir en almættið skammtar manni hverju sinni.

M.b.kv.