Skömm gamla Bíbirs og Bíbirs yngra mun blíva að eilífu

Krakkaskrattinn Jútín Bíbir er fáránlegur drykkjurútur. Og ekki er faðir hans, gamli Bíbir, hótinu skárri. Saman hafa þeir þotið út og austur um heiminn í flugvélum, blind-ind-indfullir og eltandi öll pils sem á vegi þeirra hafa orðið. Þetta eru semsagt fegar, sem aunginn heiðarlegur maður vill hafa í návist sinni og kvenpeningur tekur til fótanna og flýr ef grunur leikur á að þeir séu á næstu grösum.

Sagt er að gamli Bíbir hafi verið á vertíð í Grindavík fyrir margt löngu. Var á netabáti. Menn báru honum illa söguna. Hann var víst settur í kokkaríið og lék þar ýmiskonar listir, sem benda til, að mannfjandinn hafi ekki beinlínis verið sóði heldur hreinn viðbjóður. Áhöfnin taldi sig hafa vissu fyrir, að hinn útlendi matreiðslumaður, þ.e. gamli Bíbir, hafi bæði hrækt og sprænt í sósur, súpur og salöt, sem hann bar brosandi fyrir menn. Tvei hásetar sátu fyrir kvikindinu heilt landstím og ætluðu að grípa hann, er færi erinda sinna á salernið, og kasta onum útbyrðis. Því miður kom gamli Bíbir ekki úr klefa sínum alla landleiðina og slapp við skrekkinn. Af hásetunum er það að segja, að þeir vóru hengdir einhversstaðar á Arabíuskaganum, sumarið eftir vertíðina.

Í þeirri ferð, sem Bíbir yngri átti um Ísland fyrir skemmstu, gjörði hann óviðkunnanlegt strandhögg að sveitarheimilinu Neðra-Landi í Asturskörðum. Þar elti Bíbir litli húsfreyjuna á staðnum augafullur útí fjós. Og þar gjörðust svo undarlega andstyggilegir hlutir, að jafnvel sjálft Framsóknar væri fullsæmt að. En það er víst best að tala sem minnst um þá skömm. 

„Súrrealískasta augnablik lífs míns“