Flokksbjargvættur leiddur til slátrunnar í annað sinn

Það varð loks ofaná hjá maddömu Nordal, að gefa kost á sér til embættis varaformanns skrýtna flokksins sem skreytir sig með sjálfstæðisnafnbótinni. Þetta kun vera í annað skipti, sem Nordal gefur þennan einkennilega kost á sér, en þetta háttarlag hennar hljómar í eyrum allsgáðra manna eins og að láta leiða sig til slátrunnar í annað sinn. Lengra verður varla komist í að sverta mannorð og niðurlægja og gjörast sjálfviljugur að aðhlátursefni úrum allar þorpagrundir, innanlands sem erlendis.

En fyrst maddama Nordal er fús til að láta spila svona með sig, svona eins og hvurt annað þorpsfífl, þá held ég henni sé það ekki ofgott. Annars vóru sjálfstæðismennirnir svonefndu búnir að ganga á fund Jóns Gnarr, Bírgíttu Jónsdóttur og Árna Páls Árnasonar og bjóða þeim varformennskun í Flokknum, en þau voru því miður ekki nógu drukkin, þá senditíkur Valhallar bar að garði þeirra, og afþökkuðu því vegsemdina.

Í samkvæmi frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar gjörðust þau tíðindi helst, að Brynjar Vondalykt dró fram rana sinn og mé á litmyndir af nokkrum sjálfstæðishetjum sem hanga uppi á vegg á viðhafnarstað í bestu stofu þeirra hjóna. Ekki var Vondalyktin fyrr búinn að vökva umræddar andlitsmyndir af frammáfólkinu sæla, en Óli Apaköttur og Indriði Handreður, og meira að segja Máría Borgargagn, fóru að dæmi hans. Það skal tekið fram, að myndin af maddömu Nordal slapp við alla brotsjói frá miðvígstöðvum samkvæmisgesta, sem þýðir væntanlega, að maddama Nordal er velkomin til varaformennsku í Flokknum í annað sinn, þótt öðru fólki þyki þessi veraformennska hlálegt embætti og fyrirlitlegt.

Ólöf býður sig fram