Ráðherra hleypur á sig í stjórnlausu íllskukasti

Nú kemur það sumsé í ljós, að Ragnheiður Elín Árnadóttir, sem einhverjir segja að sé iðnaðar- og viðskiptaráðherra, hvorki meira né minna, hafi um langar aldur dýrkað söngkonuna Björk, dóttur hans Gvendar í rafmagninu. Því miður er Ragnheiður Elín undur feimin við söngstjörnuna og það svo, að hún heldur að hún þori tæpast að tala við svo heimsfræga konu. Eitthvað er meintur ráðherra þó reið útí Björk, gott ef ekki næstum sturluð af bræði. Samt er tilefnið ekki stærra að vöxtum en hin sjálfsagða og góða skoðun Bjarkar, að miðhálendi Íslands verði verndað fyrir umhverfissóðum og péníngagéðsjúklingum.

Í reiðikastinu varpar Ragnheiður litla fram þeirri kyndugu hugmynd, að smartara hefði verið af hinni heimsfrægu söngdrotningu, að ,,hvetja til samstarfs og samtals um náttúruvernd", en það þýðir á mannamáli, að hinir gráðugu sóðar og eyðilegginarsinnar hafi sinn umhverfisterrorisma fram, meðal annars með málalengingum án nokkurs upphafs eða enda. Svona íllskubæn mun trauðlega verða veslings ráðherranum til framdráttar, hvorki í þessu lífi né því næsta.

Frú Ingveldur, sem og Kolbeinn eiginmaður hennar, hafa frá upphafi verið svarnir hatursmenn Bjarkar söngkonu. Hefir frú Ingveldur marglýst því yfir í einkasamtölum og ræðum í kvenfélögum Sjálfstæðisflokksins, veini og veini eins og drýsildjöfull, sem verður fyrir því óláni að einhver stígur ofaná skottið á honum. - Fyrr myndi ég steindauð liggja, segir frú Ingveldur, - en að hleypa þessari argingörgu innfyrir dyr hjá mér. Annarsvegar eru skoðanir og óhljóðin í þessari dömu, sem gera hana ekki í húsum hæfa og hinsvegar, að helvítis útnáraskrýpið hann Kolbeinn má ekki sjá neitt kvenkyns inni á heimilinu örðuvísi en að verða einn eldglóandi saurlífisgraddi. Ég veit ekki hvað ég hefi oft staðið hann að verki með ræfilstuskunni henni Máríu Borgargagni, harðgiftri manneskjunni; undir bíl í bílskúrnum, í miðstöðvarkompunni og meira að segja undir hjónarúminu okkar! Og ef aunginn kvenmaður er nærtækur, lætur þetta svín sér ekki muna um að efna til saurlifnaðar með kallmönnum.

Samstarf og samtal í stað herlúðra