Jóhannes Ragnarsson

15.12.2015 | 21:07

Munurinn á hlandfrussu og hlandsprengju er sláandi

Sú var tíðin, að groddalegar kventuðrur óðu uppi í verstöðvum landsins með fáránlegum merarlátum og hálffulla bokku í buxnastrengnum og ollu siðprúðu fólki leiðindum og sálarangist. Þessar kvinnur voru kallaðar hlandfrussur til aðgreiningar frá alminnilegu kvenfólki. Aldrei var minnst á að karlmenn væru frussur eða frussuðu yfirleitt, enda er karlkynið vant að virðingu sinni og vill ekki líta út eins og graðhestastóð.

Svo er önnur tegund af kvenpersónum, sem kallaðar er hlandsprengjur vegna ofvaxinna líkamsburða sinna, fyrirferð og geðslags. Soleiðis kerlur hafa ekki líkama heldur búk og minna á hnúfubaka og gott ef ekki fjóshauga. Það eru voðaleg kvendi. Enda hefir margur maðurinn, sem í gáleysi hefir álpast uppí rúm hjá þessháttar fyrirbrigði, aldreigi borið þess bætur, fyrir nú utan þá bornir vóru frá hvílu hlandsprengunnar í börum sem liðin lík. Það hefir þótt brenna við, að karlmenni, sem dóu sínum Drottni við þessar aðstæður, hafi gengið aftur og orðið hvimleiðir draugar. Einn slíkur draugur var Írafellsmóri, en hann féll frá, þá unglingskvikindi, í dyngju íturvaxinnar og luralegrar prestsmaddömu. Þegar strákfjandinn var dauður þókti prestshjónunum ekki taka því að jarða hann heldur fleygðu þau honum á eldinn sem logaði í hlóðunum undir pottinum.

Þegar frú Ingveldur á sínum tíma stundaði ná í mannfræði við Háskóla Íslands skrifaði hún lokaritgerð sem hún nefndi ,,Hlandfrussur og hlandsprengjur." Andskotans ver, þá komst fémínisk kerlingarnorn við háskólann í ritgerð frú Ingveldar og fór eins að með hana og prestshjónin með Írafellsmóra, semsé brenndi hana til ösku og bölvaði hroðalega meðan blaðsíðurnar breyttust í ösku. Og fémíníska nornin fygdi brennunni eftir með því að fá háskólarektorinn til að reka frú Ingveldi úr mannfræðinni, úr háskólanum og útfyrir háskólalóðina. Eftir það nam frú Ingveldur fræði sín í Lundúnum og kom heim aftur með virðulega gráðu í einhverjum fjandanum sem enginn botnar í.