Hringurinn þrengist

Þá væri eitthvað ekki eins og það á að vera ef bánkuræningjarnir hefðu ekki komist undan með péníngana. Hefðu þeir hlaupist tómhentir á brott hefði þetta ekki verið neitt andskotans rán. Þetta komust bánkuræningjarnir sem rændu bánkana innanfrá, lofsællar minningar, undan með alla péníngana og komu þeim í skjól.

Svo eru til önnur og auðvirðilegri rán sem lakara fólk með beyglaða sjálfsvirðingu fremur, eins og til dæmis valdarán og sauðaþjófnaður. Eitthvert hlálegasta dæmi um valdarán í seinni tíð á Íslandi er þegar Sóley nokkur Tomm rændi sætinu í mannréttindaráði Reykjavíkurborgar frá Líf Magnínudóttur, en ber að geta, Sóleyju til varnar, að ránskapur af þessu tagi er alltíður innan VG og í samræmi við siðferði og menningarstigið þar á bæ.

Nú herma fregnir að lögreglan hafi komist að því að bánkaræningjar dagsins hafi flúið með þýfið uppí Öskjuhlíð, sem eru allmikil tíðindi, og bendir til að eitthvað sé gruggugra við málið en áður var talið. Nú er það svo að Öskjuhlíðin er eina fjallið í Reykjavík og þar búa aðeins útilegumenn og jólasveinar. Það er því ekki fráleitt að ætla að bánkaræningjarnir séu þeir Fjallaeyvindur og Giljagaur, eða jafnvel Arnes Pálsson og Kertasníkir sem ódámar hafa uppnefnt pjöllusníki honum til háðungar. Ef þetta er raunin, er lögreglunni fátt að vanbúnaði að hlaða byssur sínar og skjóta jólasveininn og endurheimta pénígana fyrir bánkann. Það má heita mikil guðsmildi og huggun harmi gegn að ekkisens rummungarnir skuli ekki hafa rænt bánkastjóranum því að svona illvígir bófar hefði ekki hikað við að selja hann mansali í eitthvert barbaríið.

Komust undan með peninga