Kjöguðu skrefstuttir og vambsíðir um völlinn eins og dauðans ráðleysingjar

Mörgum þókti býsna skelfilegt að horfa uppá strákana okkar í handboltalandsliðinu fyrir fám dögum á Evrópumótinu í Pólandi. Þarna kjögðu þeir um völlinn vambsíðir og skrefstuttir og veltust á hliðina af minnsta tilefni. Gamall maður sem var svo ólánssamur að setjast fyrir framan sjónvarpið þegar einn þessara leikja stóð yfir spurði í forundran hvaðan úr fjáranum þessir drengir hefðu verið dregnir því það væri eins og þeir hefðu verið geymdir árum saman á hæli. Og kona hans bætti við að fótaburður þeirra væri eins og mörgæsa en þó væru mörgæsirnar mun spengilegri.

Það er auðvitað ekki við góðu af búast af landsliði sem dragnast áfram eins og þreyttur og þunglamalegur forsætisráðherra á leið í bólið. Enda vóru drengirnir rassskelltir þvers og kruss eins og þeir höfðu til unnið, kjöldregnir og tættir í sundur af útlenskum ribböldum sem höfðu aungva meðaumkun með srtákunum okkar, sem ekki eru lengur strákarnir okkar heldur ólánsdelar og ruslahaugamatur.

Meira að segja frú Ingveldur varð foxíll yfir frammistöðu drengjanna og kallaði þá öllum illum nöfnum meðan á útsendingum frá leikjunum stóð og orðum sínum til áréttingar sló hún Kolbein mann sinn í rot þar sem hann sat sætkenndur í húsbónastólum sínum. Af þessu má sjá að hrakfarir handboltalandsliðsins hratt af stað heimilisofbeldi með tilheyrandi ónæði fyrir áfallahjálparteymi þjóðarinnar.

Þráðurinn er slitinn