Jóhannes Ragnarsson

9.2.2016 | 13:37

Fyrirlestur um mannvonsku, einelti og óþverraskap

Mikið ósköp ætla þeir að fara illa með hann Ólaf Ólafsson stórbónda, stórútgerðarmann og fjáraflamann að Miðhrauni I. í Eyja- og Miklholtshreppi á Snæfellsnesi. Það mætti ætla að illmennin hafi í hyggju að ganga svo rækilega frá honum að hann eigi sér aldrei nokkurn tíma upprisuvon, hvað þá uppstigningarvon til hymmna, eins og blessaður Frelsarinn sem reis upp og steig skömmu síðar upp til hymmna og situr þar við hægri hönd Guðs. Miðað við meðferðina á Ólafi bónda þá er alls óvíst um upprisu hans á hinum efsta degi þegar lúðurinn gellur og allir aðrir rísa upp stálslegnir og til í tuskið.

Í merkum fyrirlestri hjá Sjálfstæðiskvenfélaginu Fjárvon lagði frú Ingveldur útaf helgum texta sem fjallar um mannvonsku, einelti og óþverraskap. Tók hún sem dæmi viðskipti þeirra hjá við tengdaföður hennar, Kolbein Kolbeinsson eldri. Gaf hú karlfressinu þá einkun að hann væri illa upprætanleg plága og illmenni. -Aldrei fengum við hjónin frið fyrir þessum óþokka, sagði frú Ingveldur, -hann var sífellt að kom í heimsókn til okkar í þeim erindagjörðum einum að svívirða okkur og úthúða. Kolbein son sinn kallaði hann ævinlega aumingja, ræfil og sódómísk, en helstu nafngiftirnar sem hann úthlutaði mér voru fúkyrði á borð við skítakvendi, brussa, háfjallameri, íhaldstík og brókarsóttargemlingur, fyrir nú utan enn ljótari orð og klámfengnari sem hann jós yfir okkur. Sem betur fer lagaðist þetta eftir að kallfjandinn fór á Dvalarheimili aldraðra sjómanna, Hrafnistu, því síðan hefir hann vart komið á heimili okkar vegna anna við kvennafar og illindi við starfsfólkið. Það þarf varla að taka fram að tengdafaðir minn hefir aldrei sjómaður verið, hinsvegar starfaði hann í áratugi sem kaupfélagsstjóri við að arðræna og hvekkja sjómenn og sjómannskonur.

-Eitt sinn þegar þessi ruddafengni skelmir kom í heimsókn til okkar, hélt frú Ingveldur, náði áfram ræðu sinni, -náði hann læsa skítugum klónum í klofið á mér og vildi ekki sleppa því hann ætlaði sér að hafa gögn öll og gæði af mér, og þetta var heljartak sem ekki var hægt að losna úr. En þegar Kolbeinn eiginmaður minn ætlaði að skifta sér af dólgshætti gamla mannsins barði hann Kolbein minn með stafnum sínum svo hann missti meðvitund, ráð og rænu. Það sem svo fylgdi í kjölfarið er mér útilokað að muna, en ég var með alvarlega áfallastreituröskun í sex vikur á eftir og var á þeim tíma alvarlega að hugsa um að kála tengdaföður mínum.