Komið að kveðjustund

Það er sannarlega gamansamt af Davíð ritstjóra að láta frú Ingveldi ota sér á gamalsaldri útí forsetaframboð. Eihverjir kunna að álíta hér sé um brjóstumkennanleg elliglöp að ræða hjá ritstjórnaum, en aðrir vígbúast af kappi til að freista þess að koma vitinu fyrir karlinn því þeir vita sem er að hann mun fara flikk-flakk í baráttunni framundan og liggja að leikslokum í svaðinu með slitna brynju og sundrað sverð og fáeinar tilbúnar útbelgdar unglingabólur á nefinu.

Og nú er félagi Ólafur Ragnar lagður á flótta útúr fyrirliggjandi kosningarbaráttuskrípaleik og ætlar að láta Andra Snæ eða Guðna Th. eftir að skella Davíð í foraðið þar sem ann verður skilinn eftir ósjálfbjarga. Margir munu telja að með því fái Davíð makleg málagjöld en Hannes sitja eftir hágrenjandi í munaðarleysisástandi, en lífið mun líklegasta halda áfram eins og ekkert hafi í skorist því Guði líkar ekki svona fíflagangur og lætur ekki að sér hæða. Úr þessu má víst búast við öllum djöflinum fyrst svona er komið og Panamaskjölin dansandi eins og ærður púkafans yfir öllu saman.

Það fer að koma að kveðjustund hjá félaga Ólafi Ragnari, Davíð, Sjálfstæðisflokknum, Framsókn, Samfylkingu og VG, og skömmu síðar knýr bráðkveddan dyra hjá Pírötum, en þá verðu Bjarta framtíðin hans Gvöndar steindauð fyrir löngu enda hefir hún hvort eð er verið steindauð frá upphafi. Hvað við tekur má Skollinn vita, allt að einu er ballið að verða búið. En vita skuluð þér að byltingar er þörf, rauðrar alþýðubyltingar.   

„Í þessu embætti eru menn einir“