,,Þá bjargast hin íslenska alþýðupíka"

Litla fröken Alfredó er gjörkunnug glæsilegum samskiptum við hernaðarmaskínu Bandaríkjanna og ábatasömu hermangi við þá miklu hryðjuverkaþjóð. Þar af leiðir, að hún opnar fúslega arminn og barminn þegar soldátar í Pentagon heimta að fá að athafna sig á Íslandi þegar það hentar stórbrotnum stríðsleikjum þeirra og glæpaverkum. Það er hreint og beint dásamlegt að hér skuli vera við lýði stjórnvöld sem aldrei hryllir við að viðra sig eins og undirgefnir hundar upp við stríðsherrana og sleikja skítinn undan skósólum þeirra án þess svo mikið sem að hósta eða svelgjast á af óþverranum.

Og litla fröken Alfredó nam snemma fræðin við fótskör gömlu Framsóknarmaddömunnar og fékk nú á vordögum skyndilega forfrömun sem fullgild griðka þegar Sigmundur nokkur Dávíð féll útbyrðis á Panamahafi og drukknaði hér um bil alveg. Því miður er gamla Framsóknarmaddaman fyrir margt löngu orðin elliær og karlæg, og samfara þeim bágindum svo ævintýralega siðlaus orðin og herská að stappar nærri óviðunandi öfgum og villimennsku. En það er svo sem allt gott og blessað með að kérlíngarskjóðan sé orðin óð og tryllt, ef það hentar hermangi og stríðsórum herforingjaskrílsins vestrí Amríku.

Það er bjart framundan, vor í lofti og bændur farnir að slá, herinn vonandi að koma aftur tvíelleftur af örlæti og hernaðarhug. Og í hugann kemur brot úr sólskinskvæðinu góða: ,,Þá bjargast hin íslenska alþýðupíka því amríski herinn mun vernda hana líka - ó hó, aldrei að víkja." 

Ekki vísun að fastri viðveru