Ólíkt hafast menn að

Aldrei hefir sonalagað komið til mála hjá því góða fólki, frú Ingveldi, Kolbeini, Máríu Borgargagni og Handreðinum, þrátt fyrir að þau hafi á hátíðisdögum lagt stund á ferkant og jafnvel fleiri kanta þegar best lætur. Ekki hefir flökrað Borgargagninu að myrða Handreðinn þrátt fyrir að hann hafi tekið þátt í ýmislegu misjöfnu með frú Ingveldi og Kolbeini. Á sama hátt hefir frú Ingveldur aldrei látið verða af því að aflífa Kolbei þótt hann hafi gerst sekur um fáheyrðan viðbjóð með kunningjum sínum. En þarna í Svíþjóð er allt svo samnorrænt og villimanslegt, að þeir víla ekki einusinni fyrir sér að sníða einn uggann af trekantinum ef þeim býður svo við að horfa.

Reyndar hefir frú Ingveldur að mestu dregið sig útúr öllu kantasporti af velsæmissökum, því henni hefir í seinni tíð orðið tíðrætt um mannorðið og meydóminn. Meydómurinn er að hennar dómi allt í einu orðinn dyggð öðrum dygðum glæsilegri. Og mannorðið er alltaf mannorð þó það sé lítið annað en pípuhattur skinhelginnar. Hinsvegar munaði minnstu að Máría Borgargagn dræpi Handreðinn sinn þegar missti kókaínið niður í teppið. En í stað þess að kála óberminu þá lögðust þau bæði á fjóra fætur og lögðu nasir sínar í gólfið og sugu stuðið uppúr skítugu teppinu og uppskáru þrumuvímu sem þau eiga erfitt með að gleyma.

En fyrst minnst er á síki þarna í Svíþjóð, þá er skemmst að minnast Bjarnar í Öxl sem afhausaði ferðamenn þess tíma með öxi og sökkti þeim síðan í síkið Iglutjörn, sem er við túngarðinn í Öxl. Fyrir vikið var Björn höggvinn í spað og greftraður útum allar þorpagrundir en kérlíng hans send norður í land, kasólétt, og þar fæddi hún Svein Skotta er síðar varð helstur óþurftamaður á Íslandi. 

Myrtur eftir ástarþríhyrning