Hinar týndu konur eru víða þekktar

Gönguferð þeirra frú Ingveldar, Máríu Borgargagns og Ingupu, frænku frú Ingveldar, um Fimmvörðuháls, gat ekki farið vel, svo drukknar sem þær vóru er þær lögðu upp í ferð sína. Allar vóru þær ofurölvi, lítt sem ekkert klæddar og í malpokunum höfðu þær aðeins áfenga drykki. Enda var þeirra fyrst verk eftir að þær lögðu upp að villast vel og vandlega. Þær stóðu útí auðninni og þokuslæðingnum öskrandi og grenjandi, báðu Gwöð að hjálpa sér og bölvuðu öllu er nafni tjáir að nefna í sand og ösku.

Svo kómu baldnir piltar á fjórhjólum útúr þokunni og björguðu hinum villtu konum. Ekki fór björgunin samt betur en það, að aðrir björgunarmenn á fjórhjólum komu að hinum fyrri og kvennskepnunum augafullum í óguðlegum og skammarlegum stellingum. Þegar villmeyjarnar komu til byggða, vóru eiginmenn þeirra að vonum orðnir heldur órólegir og farnir að segja sögur af konum sem féllu í tröllahöndur á heiðum uppi og skiluðu sér vitskertar heim eftir svo og svo langann tíma.

Að vísu mátti sjá að Kolbeini Kolbeinssyni og Indriða Handreði var létt þegar þeir endurheimtu eiginkonur sínar sæmilega heilar að húfi og lítt vitskertari en þær hafa ætíð verið. Hinsvegar geðjaðist þeim ekki að fyrri björgunarmönnumum á fjórhjólunum, svo sem vonlegt er, og börðu þá fyrir athafnir þeirra með hinum týndu konum. Svo fór öll hersingin í fjallaskálann til að gleðjast og gagnast hverjum öðrum. 

Göngukonurnar komnar til byggða