Misheppnað hryðjuverk Kolbeins Kolbeinssonar

Nú ætluðu þeir að losa sig við Bæjarins bestu fyrir fullt og allt með þessu líka huggulega reiðarslagi. Það átti sem sagt að fletja pylsuvagninn út og til þess að gera það völdu þeir sér byggingakrana til hryðjuverksins í stað þess að nota sprengju eins og siðaðir hryðjuverkamenn gera þegar þeim liggur á að afmá eitthvað sem þeim er miður þóknanlegt. Jájá, og settu helvítis kranaandskotann næstum því í skallann á kornungum glæsikvinnum. Ósmekklegra verður það ekki.

Á bak við þetta voðaverk er Kolbeinn Kolbeinsson og félagar hans, það bregst mér ekki. Kolbeini hafa skipulagsmál í miðborginni verið hugleikin í nokkur ár, einkum  að ryðja úr vegi allskonar skítakömrum á svæðinu svo hægt væri að byggja hótél, knæpur með próstitjútt og spilavíti. Má í tilefni þessu þessara orða þakka Guði fyrir að Kolbeini og hans hirð skuli ekki hafa enn tekist að kveikja í og brenna til ösku allar byggingar á svæðinu eldri en 35 ára.

Einhversju sinni ætlaði Kolbeinn sjálfur í eigin persónu að bera eld að Bernhöftstorfunni en var svo óheppinn að hrasa um tvo náunga í ástarleik þar að húsabaki. Náungarnir tóku truflunina óstinnt upp og sameinuðust gegn Kolbeini, börðu hann og svívirtu og flengdu loks með glóandi eldskörungi. Kolbeinn komst við illan leik heim til sín og það fór að grafa í báðum rassakinnunum á honum þar til frú Ingveldur greip til sinna ráða og neyddi kunningjakonu sína, Máríu Borgargagn og Indriða hennar Handreð, til að hreinsa upp sárin á nokkuð svo óviðurkvæmilegan hátt. Uppúr því fór Kolbeinn að braggast og innan þriggja daga var hann farinn að sitja í stól, en það gat hann ekki gert fram að því.

„Við vorum í algjöru sjokki“