Það er stórhættulegt að kasta grjóti eða abelsínusteinum í fólk

Djöfullinn sjálfur. Köstuðu þeir virkilega grjóti í lögregluþjónana? Og ætli þeim hafi tekist að rota einhvern þeirra eða drepa. Þið vitið að grjót er hættulegt vopn, sem fornmenn okkar á söguöld notuðu þegar þeir háðu bardaga. Það er vonandi að allur þessi aragrúi af flóttamönnum á Íslandi frétti ekki af þessum ósköpum og taki til við að berja íslenska lögregluprjóna og Íslenzzku Þjóðfylkinguna grjóti og möl, það gæti haft ófyrirsjánlegar afleiðingar.

Og nú man ég allt í einu eftir nokkurskonar grjótkasti inní borðsal í síldarskipi, sem lá í höfn í Danmörku. Það hófst með því að einn hásetinn, Jón á Hóli fékk sér abelsínu og fór að éta hana. Á móti honum sat annar háseti, Swiptingur að nafni. Þá gerðist það fyrirvaralaust, að Jón skaut skyndilega útúr sér abelsínusteini og hæfði Swiptingsfjandann beint á milli augnanna. Swiptinurin tók þessa sendingu óstinnt upp og sagði Jóni háseta að hætta þessum óþverra skap, en því svaraði Jón með öðru abelsínusteinsskoti, sem hafnaði líka á milli augnanna á Swiptingi. Þá tilkynnti Swiptingur Jóni frá Hóli, að ef hann gerði þetta einusinni enn þá myndi hann skvetta úr kaffifantinum framani hann. Þriðja abelsínugrjótkastið geigaði ekki fremur en fyrri skotin og nú stóð Swiptingur upp með reiddan kaffifantinn í annari hendi. Skvetta heppnaðist að vísu frábærlega, utað hvað Jón vék sér undan og kaffið hafnaði sjóðandi heitt á hnakkanum á stýrimanninum annarsvegar og á andlitinu á öðrum vélarmeistara, sem ruku upp eins og grenjandi ljón og hótuðu Swiptingnum að taka hann af lífi á stundinni ef hann hypjaði sig ekki strax útúr borðsalnum. Næstu daga var Swiptingurinn sífellt á varðbergi því hann trúði því statt og stöðugt, að stýrimaðurinn og annar meistari sætu um líf hans, biðu eftir hentugu tækifæri til að myrða hann svo að lítið bæri á. Af þessu getið þið séð hversu varhugavert að stunda grjótkast, hvert heldur sem er með grjóthnullungum eða abelsínusteinum.

Köstuðu grjóti í lögreglu