Ófyrirleitinn skítaskapur, sem minnir á ljótan atburð í íslensku sjávarþorpi

Það er ótrúlegur andskoti, að fulltrúi valdstjórnarinnar í Bandaríkjunum láti sig hafa að gauka hundaskít, í felum milli tveggja brauðsneiða, að einum af sínum minnstu bræðrum. Og hvernig ætli mannveslingnum hafi orðið af þessum kræsingum valdstjórnarinnar? Eftir því sem ég veit best, þá er hundaskítur afar snauður af næringarefnum, fyrir nú utan að vera vondur á bragðið og líklegur til að valda velgju þeim er etur.

Reyndar minnir þessi hundasaurshistoría út Guðseiginlandi á atburð, sem gerðist okkur nær, það er að segja á sjálfu Íslandi, vöggu þingræðis í heiminum. Það gerist sem sé í útgerðarþorpi einu, að glaðbeittur náungi safnaði sínu eigin taði í eina fimm daga, en að svo búnu tróð hann afrakstrinum ofaní beittan línubala óvinar síns. Þegar línan var lögð þeyttist kukkurinn yfir langningsmennina, meira að segja framaní þá. Að vonum brugðust þeir ókvæða við þegar þeir uppgötvuðu hverskyns var, svöðvuðu langninguna og steðjuðu uppí brú til kaptugans og tilkynntu honum að þeir létu ekki bjóða sér að vera grýttir með mannaskít á lögninni og skipuðu honum með ofsa að keyra þegar í stað í land. Þeir lögðust að bryggju um morguninn þegar allir beitningamennirnir voru mættir til vinnu og skipti engum togum, að hinir svívirtu lagningsmenn réðust þegar til inngöngu í beitningarskúrinn og flugu á beitarana með fáheyrðum ofstopa. Þegar innrásamennirnir höfðu lokið verki sínu og allir beitararnir lágum hver um annan þveran í valnum, meira eða minna meðvitundarlausir, héldu hinir reiðu menn til skips og kaptuginn lét þegar í haf, til að ljúka því verki þar sem frá var horfið þegar saurhríðin hófst við lagninguna.

Af beiturum er það að segja, að þegar þeir komust aftur á lappir eftir leiftursókn þá er þeir máttu þola, ruku þeir til lögreglu og sýslumanns og lögðu fram kæru um tilefnislausa árás og líkamsmeiðingar ótíndra villimanna á þá. Þegar umrætt línuskip kom aftur til lands, beið lögreglusveit ásamt sýslumanni á bryggjunni og handtók áhöfnina og hafði með sér til varpa þeim í dýflissuna. Uppúr þessu hófust langvinn málaferli með tilheyrandi flokkadráttum, sem jöðruðu við borgarastríð í hinu friðsæla útvegsþorpi, en það er löng saga og hræðileg og verður ekki rakin hér.    

Gaf heimilislausum hundaskítssamloku