Af forystukálfum, Samherjum og Grímkatli Sleggju

Ef það er rétt, að sjómannaforystan sé byrjuð að reyna fyrir sér í skítamakki þá skoðast það sem greinileg þroskamerki. Að makka í skít við Samherjana í útvegsmálunum sýnir líka, að forkálfar sjómanna eru frjálslyndir og opnir fyrir ýmsum tilbrigðum og launhelgum Samherjanna, sem áreiðanlega er voða gott fyrir háseta í ágjöf og veltingi með allt rifið og slitið á dekkinu. Ef heldur sem horfir verða forkálfarnir runnir saman við Samherjana í eitt allsherjar nirvana áður en langt um líður.

Um ágreining þeirra Nasa í Reyjkavík og Valmundar forystukálfs úr Vestmannaeyjum er einungis bara gott um að segja. Og þó að þeir séu að vefja saman fáeinum misskilningum með aðstoð tölvupósta og síma, þá er ekki eins og heimurinn sé að farast af þeirri ástæðu einni. Og ekki eru þeir að ráðast með öxum og atgeirum á Samherjana vinalausu, - neineinei, því fer aldeilis víðsfjarri. Enn fremur eru þeir allir sammála í kvótamálum, eru sem maður segir kvótatrúar, og tilbúnir að færa Samherjunum fórnir við öll hugsanleg tækifæri. Já, vinir mínir, forkálfarnir og Samherjarnir eru miklir órabelgir og eiga oft og iðulega góðar stundir saman; það f´rettist meira að segja af einum kálfinum í einkaþotu á leiðinni útí heim með heldur en ekki góðkunnugum Samherja og má heita víst að samfarir þeirra hafi verið góðar.

Nú síðast var sjóhundinum Grímkatli Sleggju, sextugum að aldri, kastað í land eins og dauðum hundi eftir áratuga hamhlaup á aflaskipum flotans og sagt að fara til Helvítis og helst lengra ef hann gæti drullað sér þangað. Það kom nefnilega uppúr dúrnum, að Grímketill Sleggja var orðinn hálfblindur, með ónýtar axlir og mjaðmi,r og sennilega líka uppfullur af krabba og sulli og geðröskunum. Soleiðis fant er ekki hægt að stríðala um borð í nokkru fiskiskipi. Þar að auki er kallfjandinn orðinn svo feitur og þrútinn, að til skammar er fyrir hvaða útgerð sem er innan LÍÚ (fyrirbrigðið heitir nefnilega ennþá LÍÚ hvað sem hvur segir) að láta þvílíka ófreskju sjást um borð þegar lagt er frá bryggju eða komið í höfn. Nú hefir Grímketill Sleggja ofan af fyrir sér með því að skjögra grettur og skældur um göturnar, milli þess sem hann hvílir lúin bein í rennusteininum eða á bekkjunum á Austurvelli, og fólk tekur sveig fram hjá honum því maðurinn gæti verið hættulegur. 

„Allt tal um skítamakk getur Jónas átt við sjálfan sig“