Enn finnst blóð fornkappa vorra með oss, en líka merarhjörtu írskra þræla

Ósköp er gott að vita til þess að enn er vottur af blóði sögualdarmanna, Skarphéðins, Egils á Borg, Grettis og Víga-Styrrs í æðum landa okkar. Góða konan rekur ljóta kallinn út og ljóti kallinn brýtur húsið í mola til að komast inn til góðu konunnar til að dusta úr henni rykið. Gömlu fyrrverandi hjónin, sem skildu fyrir sextán árum, hittust fyrir tilviljun á vappi í Austurbænum og ruku umsvifalaust hvurt á annað eins og grimmir hundar og slógust og slógust þar til stafsfólk elliheimilisins kom á vettvang og dró þau í sundur. Þá var líf í tuskunum í farþegaskýli strætisvagnanna í Reykjavík þegar stórreykingamaðurinn Kölski gamli dró upp camelinn sinn og fór að reykja iiní skýlinu meðan hann var að bíða eftir vagninum. Því miður fór camelilmurinn svo í taugarnar á karlkerlíngunni Gísla Bornó, að hann/hún/það reif camelinn af Kölska og hróð honum uppí hann. En Kölski gamli var ekki af baki dottinn og kveikti sér í öðrum camel þegar hann var búinn að kyngja hinum og svó tók hann í hnakkadrambið á Gísla Bornó og sló honum við strætoskýlið svo hann vankaðist, en samt ekki svo, að hann gat dregið upp myndavélina og fór að mynda Kölska gamla í erg og gríð. Og svo fór allt í bál og brand.

Þeir góðu einstaklingar, sem greint er frá hér að ofan, eru ekki einu Íslendingarnir sem döngun hafa í sér til að taka til hendinni. Frú Ingveldur og vinkona hennar, Máría Borgargagn, hafa endrum og sinnum efnt til götuuppþota við hentug tækifæri. Uppi á annarri hæð Kringlunnar hafði frú Ingveldur endaskipti á tvennum hjónum, sem byrjuðu á að steyta kjaft við hana útaf því einu, að frú Ingveldur hafði gengið aftan á aðra kvinnuna af vangá, svo minnstu mátti muna að hún félli í gólfið. Og Máría Borgargagn veitti kallnauti aðför á miðri götu í Hamraborginni í Kópavogi; sá fékk nú að finna til tevatnsins, helvítið atarna; þegar Máría hafði komið kallinum endilöngum í götuna náði hún taki á annarri buxnaskálminni hans og sveiflaði honum hring eftir hring, eins og sleggjukastari sleggu, þar til buxnaskálmin slitnaði og kallnautið þeyttist útí veður vind.

Allt það, sem hér að ofan er talið, ber með sér, en enn eru uppi Íslendingar, sem sækjast eftir þeim orðstír sem deyr aldreigi hveim er sér góðan getur og skilja hvaða þýðingu hann hefir fyrir sjálfra þeirra eftirmæli. En einnig er á dögum lítilmannlegur ófénaður, sumir kenndir við ,,Íslenzka" Þjóðfylkingu, aðrir við önnur greni af sama tagi, sem finna hetjuskap sínum helst farveg í rasisma með tilheyrandi bölvi og ærumeiðingum í garð útlendinga sem koma til Íslands. Þessir eyrnastýfðu melrakkar, sem vafalaust eru komnir af írskum þrælum í beinan karllegg og þar af leiðandi illa úrkynjaðir, bláir í framan og mislangir til fótanna, ganga um með sín skjálfandi merarhjörtu og hallmæla fylgjendum Múhámeðs spámanns, blámönnum, negrum, zúlúköffum, hrísgrjónaætum og Dönum. Sjálfir eru þeir svo huglausir, að sjái þeir einhvern á ferli, sem þeir halda að sé múhámeðstrúarmaður, skíða þeir titrandi og í svitakófi niður í kjallara sína og þora ekki einusinni að gægjast út í heilan mánuð á eftir. Þá var nú meira mannsbrag af Pétri sáluga Hoffmann þegar hann barðist einn síns liðs við heila herdeild af zúlúköffum vestur í Selsvör á stríðsárunum og hafði sigur. 

Slagsmál vegna reykinga í strætóskýli