Týran í Tittlingaborg

Nú þykir mér týra í Tittlingaborg. Veit maðurinn ekki að þegar grynnkað er á skuldum þá fær maður sér niðurfellingu og skuldirnar hverfa eins og taðköggull niður í jörðina í vætutíð. Fyrir nú utan að fólkið í landinu þarf aurana, sem gárungarnir í ráðuneytinu kalla tekjuafgang, í sjúkraúsin, heilsugæslustðvarnar, menntakerfið og vegakerfið. Hins vegar er nauðsynlegt að taka allar frjálshyggjusugurnar af spenum ríkissjóðs. Það eru nú ljótu kvikindin, sílspikuð og murrandi. En allra fyrst verður að leiða giljagaurana sem nú flatmaga í ráðherrastólunum úr húsi og stugga þeim útí móa. Þar næst að afnema hið kapítalíska þjófaskipulag og í þriðja lagi að negla Stenngrím Johohoð niður í ráðherrastól til frambúðar.

Svo eru þeir að segja að Bjarni sé orðinn vergur, hvort heldur með að án stöðugleikaframlags. Um það þurfa sjálfstæðis- og framsóknarmenn að eiga samtal og orðræður. Þá getur ekki beðið til morguns. Hvernig Bjarni varð vergur má fjandinn einn vita, en eitthvað hefir kauði hagað sér óskynsamlega og hlaupið hratt um gleðinnar dyr. Það er fjarska erfitt að lækna vergni svo gagn sé að; hitt er algengara að vergir menn hagi sér eins og griðungar við heygalta, brjóti og skemmileggi af frjálshyggnum ofstopa og hlaupi svo frá öllu á harðaspretti til að grilla á kvöldin. 

Nú undir kvöld reyndi lögreglulið höfuðborgarsvæðisins að handtaka frú Ingveldi blindfulla á almannafæri, en fór sneypuför, því frú Ingveldur smó undan þeim og var horfin sjónum á svipstundu, en sex lögregluþjónar lágu í valnum, allir í ögnviti. Það er af frú Ingveldi að segja, að hún hljóp stóran hring um hverfið uns hún kom aftan að lögreglusveitinni, en þá skreið hún innum glugga nokkurn á jarðhæð að húsabaki og lék heimafólk grátt og eru þar ekki öll kurl til grafar komin. Á þessari stundu situr hún á vertshúsi að rommdrykkju með stóran hóp af velgröðum kallaafmánum í kringum sig.

Mikilvægt að grynnka á skuldum