Illur grunur vaknaði

Þegar frú Ingveldur las fréttina af ódæðisverkinu í hesthúsinu var hún fljót að leggja saman tvo og sex og fá út átta. Hún hófst þegar handa og fór yfir fatasafn Kolbeins, rýndi, hnusaði og velti vöngum. Loks fann hún ókennilegt hár í skítugum nærbuxum af kallfjandanum og fann ekki betur en megn merafýla væri af flíkinni. Með sönnunarganið í höndum tók hún á móti eiginmanni sínum, Kolbeini Kolbeinssyni, þegar hann kom grandalaus heim úr vinnunni. Og móttakan sem beið hans var sannarlega vægðarlaus og grimm, því frú Ingveldur tók hann þegar í stað kverkataki með hægri hendi en hina vinstri notaði hún til að bera hið andstyggilega hár uppað augum hans. - Hvað er þetta!? orgaði frú Ingveldur og hampaði hárinu framan í mann sinn. Kolbeini varð að vonum ákaflega hverft við atlot konu sinnar og leið í ómeginn. Þegar hann komst aftur til meðvitundar stóð frú Ingveldur yfir honum eins og tryllt óargadýr og Kolbeinn gat með aungvu móti skilið hvað hún var að garga en skildist þó að eitthvað ógurlegt hafði gerst.

En þegar Kolbeini loks skildist að eiginkona hans var að bera uppá hann hórdóm sem hefði átt sér stað í hesthúsi var honum eiginlega öllum lokið. -Það þýðir ekki neitt fyrir þig að þræta helvítis andskotans hrossabresturinn þinn, anímalistinn þinn, hræætan þín! grenjaði frú Ingveldur og sparkaði í hreðjar manns síns þar sem hann lá ósjálfbjarga í gólfinu, -ég skal soleiðis troða beislinu uppí andskotans merarkjafinn á þér, djöfuls skepnan, og teyma þig til Andskotans. -Þú ert brjáluð, þú ert brjáluð, þú ert gengin af vitinu, orðin vitfirringur, emjaði Kolbeinn og fann blóðbragð í munninum og var orðinn sáttur við leyfa dauðanum að taka sig og færi sig uppí hin hymmnezku hesthús á hæstu hæðum.

Svo birtist bjargræðið eins og frelsandi englasöngur. Kolbeinn mundi allt í einu hvað um hvað hár væri að ræða. Hann mundi, að í síðasta fylliríi, þegar hann var að drýgja enn einn hórinn með Máríu Borgargagni þegar Indriði hennar Handreður lá áfengisdauður í stofustólnum, hafði hún eitthvað verið að muldra um að hún væri að fara úr hárunum að neðan. Þarna var skýringin komin og frú Ingveldur rýndi enn fastar á hárið uns hún sannfærðist um, eftir að hafa tekið bæði þef og braggðsýni af hárinu, að það væri úr urtagarði hennar kæru vinkonu Máríu Borgargagni. Þegar ljóst varð hvers kyns var varð frú Ingveldur mjúk á manninn og reisti eiginmann sinn upp og klappaði honum á kinnina og sagði sem svo, að hún hefði líka fundið strá úr rövarskegginu á Brynjari Vondulykt, en það væri nú allt í lagi. - En ef þú vogar þér að fara í hesthús, fjárhús eða fjós til að taka framhjá mér þá verður það þinn bani, skilurðu það afstyrmið þitt, kvakaði frú Ingveldur um leið og hún færi manni sínum drykk. 

Ummerki á tveimur hryssum