Gönguför séra Atgeirs p. Fjallabaksen

Þetta er nú það sem góðvinur okkar allra, Kolbeinn Kolbeinsson skrifstofustjóri og framsóknarmaður, hefir lengi gert: Að dytta að heimíli sínu og garði kviknakinn. Enn fremur er hann jafn nankinn og hann fæddist þegar hann grúskar i eiginkonu sinni, að ekki sé minnst á þegar hann galsast við vini sína, Borgargagnið, Handreðinn og Brynjar Vondulykt. Og enginn hefir enn lagt fram kvörtun vegna fyrrgreindrar háttsemi Kolbeins, né látið í ljós vanþóknun á henni. Reyndar vildi svo til, að sókarpresturinn og værðarljósið Atgeir p. Fjallabaksen vafraði eins og fyrir tilviljun fram hjá heimili Kolbeins þegar hann var í óðaönn að dytta að bómabeðinu á adamsklæðum sínum einum.

Nú er það svo, að séra Atgeir p. Fjallabaksen var snemmindis ævinnar stækur antinúdisti og mótfallinn öllu kynferðislegu nema innan þröngra takmarkanna. Þó er séra Atgeir kvæntur maður og maddama hans leiðinleg kona svo af ber og hefir sofið kappklædd hjá manni sínum í rúma tvo áratugi, séra Atgeiri til ljúfar gleði; hann er sem sé mjög stoltur af eiginkonu sinni, staðfestu hennar og frómu lífsviðhorfi. Því gramdis séra Atgeiri þegar hann fékk á tilfinninguna að kona hans notaði mörg tækifæri til að gjóa augunum uppá aðra menn með undirliggjandi áfergju að honum sýndist; þá minntu augu eiginkonunnar hann á svínsglyrnur.

En aftur að vafri séra Atgeirs fram hjá húsi og heimili Kolbeins og frú Ingveldar: Kolbeinn vissi ekki hvað á sig stóð veðrið þegar mærðarfull rödd ávarpaið hann þar sem hann lá á fjórum fótum innan um rósirnar og stjúpurnar og snöri endaþarmi sínum óhutum í átt að strætinu. - Það góða veðrið í dag, hóf röddin máls, - en þó ekki svo gott að viðeigandi sé að bera blygðan sína framan í gesti og gangandi, særa blygðunarkennd þeirra og koma af stað rotnum hugsunum. Auk þess er slæmt að fá sólsting í endaþarminn ...
Þegar Kolbeinn rétti sig upp og áttaði sig á hvur var eigandi hinnar skjótt aðvífandi raddar, varð honum svo um, að honum reis skyndilega hold. Það var sem kviknaði í augum sóknarprestsins er hann leit hið lostafulla tákn, sem út gekk af Kolbeini og innan örfárra augnarblika þókti Kolbeini eins og ásjóna hins ávarpsgóða klerks stæði í björtu báli. Þetta var að vísu stutt gaman, því séra Atgeir p. Fallabaksen tók til fótanna og hljóp hálfvegis í keng inni næstu hliðargötu og var þar meðhorfinn sjónum Kolbeins. Stutta stund stóð Kolbeinn ráðþrota og klóraði sér í höfðinum með moldugum klónum. Það er eftir lifði dags kafaði hann stíft inní sál sína og huga eftir ástæðu þess að honum hefði risið hold við að sjá prestsskepnuna séra Atgeir p. Fjallabaksen, svo álappalegur sem hann er og óskemmtinn.   

Ekki glæpur að vera ber í beðinu