Að ég skuli ekki heita eitthvað meira en maður

Konráð Þorsteinn Már lætur ekki deigann síga í dag frekar en í gær og fer nærri um hvaða ,,menn" það eru sem kunna að meta þetta. Einkennilegt að nota orðið ,,þetta" yfir kjarasamning; mætti halda að sá er þannig talar hafi megnan viðbjóð á kjarasamningnum atarna og helst ekki tala um hann og als ekki snerta hann. En hvað varðar þessa ,,menn", sem Konráð Þorsteinn Már heldur að kunni að meta kjarasmninginn, þá verður mér hugsað til séra Árna þega hann þurfti að gista í plássi nokkru er vakti honum óhug: ,,Um kvöldið setti að mér óskaplegt þunglyndi út af því, að ég skyldi ekki heita eitthvað meira en máður, úr því að íbúar þessa þorps hétu menn."

Svo er það hann Valmundur, sem villtist úr Eyjum til Reykjavíkur og gerðist sjámannasambandsformaður. Í kvöld heyrði ég ekki betur en fyrrgreindur Valmundur hefði í hótunum við hásetahjörðina. Hann lét út ganga af sínum munni ummæli eitthvað á þá leið, að ef samningurinn félli myndi samninganefndin ekki semja meira, og var á honum að skilja, að eftirleiðis væri best að vanþakklátir slordónarnir sjálfir sjá hér eftir um samninga fyrir sig, en þeir fagmennirnir, konnarnir, mundu draga sig í hlé. Það er  greinilegt að Valmundur hefur orðið fyrir því óláni að hafa smitast af hótunarvírus sjávarútvegsráðherra og er næsta víst að hann sé búinn að vera.

En á heimili frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar skrifstofustjóra og framsóknarmanns hefir í mörgu verið að snúast um helgina. Kolbeinn hefir til dæmis verið í stöðugu sambandi við sína snata í verkalýðshreyfingunni, tvo á Akureyri og einn á Akranesi og lagt á ráðin með þá öflugu stórsóknarfórn, sem fullkomnaðist hjá ríkissáttasemjara þegar Konráð Þorsteinn Már Vilhelmsson Alferðsson skirfaði upp á fórnina í viðurvist fjölmiðla. Ekki var erillinn minn hjá frú Ingveldi, sem þurfti að hugga Brynjar Vondulykt og Óla Apakött hvað eftir annað því þeirra sorg er stór, sem helgast af því að Indriði Handreður stóð eiginkonu sína, Máríu Borgargagn, að verki með þeim félögum. Skipti aungvum togum, að helvítis Handreðurinn lagði af tómri fólsku á þá höndur, kviknakta og ósjáfbjarga. Verst þykir þeim, að Borgargagnir tók af fullum þunga þátt í ódæðisverkinu gegn þeim með ruddalegum kjaftshöggum og spörkum. Hún sveik þá sem sé þegar eigimaðurinn birtist, snörist gegn þeim af lítilli ást en þeim mun meiri illkvittni og mannvonsku. 

„Held að menn kunni að meta þetta“