Upprisan

Já þær eru ógn hressar systurnar; þær eru það sem kallast hressarar; skelfing miklir hressarar, já. Svo stigu þær báðar út fyrir þægindarammann nýlega, svona líka klárar og hressar. Og þá kemur upp í hugann dægurlagið góðkunna, sem Ríó-drengir sungu hér á árum áður: ,,Til fjandans með kallinn, froðusnakkinn þann." Svo eru þær systur heimavanar hjá frú Ingveldi og hennar manni og alltaf sona andskoti hressar. Máría Borgargagn mé eitt sinn í buxurnar (buxurnar eru í eintölu í þessu tilfelli) heima hjá frú Ingveldi og Kolbeini af því hún hló svo hrottalega að hressibrekum systranna. Það var auma uppákoman.

En víkjum nú að öðru og biðjum að heilsa systrunum, að minnsta kosti í bili. Það hefir sem sé færst í vöxt með hvurju ári, að bædur og búalið hafi gert sér að atvinnu að ræna erlenda ferðamenn; þeir hafa setið fyrir þeim, lagt á þá hendur og rúið þá öllu fémætu. Einstaka sinnum hafa innlendir flækingar ratað fyrir misgrip í höndur þessara karla og mátt þola meðhöndlun sem þeir gleyma aldrei. Eyvindur bóndi á Garnhömrum og kerling hans óku dráttarvél sinni í veg fyrir sextíu manna rútu og neyddu bifreiðarstjórann til að stoppa ofurlitla stund fyrir neðan heimreiðina að Garnhömrum. Á rúmum hálftíma tókst Eyvindi og kerlingunni að hafa allt sem sextíu kínverjar, bifreiðarstjórinn og fararstjórinn áttu í fórum sínum og skildu þau eftir nakin í rútunni því gömlu hjónin höfðu bæði ágirnd á nærbuxum ferðalanganna. Fyrir andvirði góssins heyptu þau Eyvindur sér bíl, helvíti mikla drossíu, það var annaðhvort Dodge eða Banz. Þess má geta að Eyvindur og kerlingin notuðu hlaðna haglabyssu og heyhvísl til að fá kínverjana, bifreiðarstjórann og fararstjórann til að afhenda eigur sína þegjandi og hljóðalaust.

Ekki vitum vér til að systurnar fyrrnefndur, hressar og klárar, hafi komist í kast við þjóðvegaræningja. Það fer aungvum sögum af því. Þá höfum vér ekki heldur spurnir af því hvurnig á því stóð að þær veittust að Brynjari Vondulykt eins og grimmar hænur, gogguðu í hann og hröktu bak við heimili frú Ingveldar og Kolbeins og gengu frá honum þar. En morguninn eftir, árla mjög, reis Brynjar Vondalykt upp frá dauðum og brunaði inn í svefnherbergi frú Ingveldar og Kolbeins, frelsaralegur í fasi. Þá er hann opnaði herbergishurðina óð á móti honum svo römm reginskítafýla, að allir aðrir menn hefðu dottið steindauðir niður. En þar eð Brynjar Vondalyk er Brynjar Vondalykt og hann auk þess nýrisinn upp frá dauðum, þá fálmaði hann sig inn herbergið, en þar var dimmt sem í myrkrakompu, og kveikti ljós! Þá blasti við honum sjón sem var enn óhuggulegri en eiturmökkurinn sem þar var inn. Og nú verður þú, lesandi góður, að gera þer sjálfur í hugarlund hvað það var er mætti augum Brynjars Vondulyktar í svefnherbergi frú Ingveldar og Kolbeins eiginmanns hennar þennan fagra og hressilega upprisumorgun því að ekki get ég sagt frá þeim ódæmum og guðlasti.

Ég var dálítið vond við hana