Jóhannes Ragnarsson

16.5.2017 | 20:16

Í dag orkti skáldkonan Brýgýta skothenda lukkuriddaradrápu

Dálaglegur er hann þessi kveðskapur hjá henni Brýgýtu, guðslambinu svona, og vart til verðlauna fallin. Í upphafi drápunnar úttalar Brýgýta vonir sínar og þrár, sem eru þokukenndar með afbrigðum, eins og við mátti búast. Þar næst vindur kvæðakonan sér í sprota framtíðar og soleiðis. En að því búnu víkur hún að almenningi sem arkaði niður á Austurvöll og gaf sig ekki fyrr en réttlætinu var náð! Að vísu er þess ekki getið hvaða réttlæti var náð og hvenær þau ósköp gerðust; að minnsta kosti rekur aunginn minni til umrædds stóratburðar, enda gerðist hann aldrei.

Þegar skáldið hefir lokið frangreindum inngangi skellur, að segja má, þvílík þoka á með náttmyrkri, að ekki sést lengur handa skil og aunginn veit lengur hvurt skal haldið, allra síst skáldkonan, sem eftir sólarmerkjum að dæma er komin út í skurð og farin að spóla. Gegnum sortann heyrast að vísu stunur og dæsingar og innan um þær orð eins og: ,,snarrót", ,,jarðvegur", Nýja-Ísland. Þó má ljóst vera að Brýgýta skáld er í hálf úfnu skapi og skilur hvorki haus né sporð á atburðarásinni frá Hruni og bægslast til og frá án árangurs eins og smáhveli í leðju. Að lokum rennur kveðskapur hennar út í sandinn, eins og mótmælastandir forðum.

Nei, frú Brýgýta, kveðskapur þinn var fyrirfram dæmdur til að mistakast; han var fullur með skothendur, vitlaust rím og falska hugun. Þegar mótmælin brutust út eftir Hrunið 2008 lentu þau nefnilega í lúkunum á þér og fleiri athyglissjúkum lukkuriddurum, sumum afar vangæfum milli eyrnanna. Við sem máttum una því hlutskipti að vera vitni að því sem gerðist gerðum okkur fljótt grein fyrir að lukkuriddararnir, Brýgýtturnar og Álfheiðarnar voru ekkert á þeim buxunum að skipta um jarðveg í þjóðargarðinum, jarðvegur kapítalismans skyldi blíva áfram. Svo botnar þessi vonarpéningur ekkert í því að uppreisnin þeirra færi allur út um læri og maga og afgangurinn í lakið. Þeir sem rifu mótmælin til sín, gerðu þau að sínum einkamótmælum og einkahlutafélagi, beindu þeim í farveg kapítalismans og björguðu honum, - í bili. Brýgýturnar, Álfheiðarnar og hinir lukkuriddararnir, að ógleymdum Jóhönnunum, eru nefnilega eins og Júel J. Júel og Pétur Þríhross sem vildu ekki neinn helvítis sósíalism. Þessu liði var gjörsamlega fyrirmunað að eina leiðin til afgerandi breytinga var að moka jarðvegi, arfa, snarrótum og glæpsamlegu spillingarmakki kapítalismans og setja í staðinn lífrænan jarðveg sósíalisma og sá í hann heilbrigðum fræjum mannlegrar reisnar.