Náttúrlega til háborinnar skammar

Nú rýkur Elliði í Eyjum upp eins og naðra eftir að yfirstýrimaðurinn á Baldri veitti honum smávægilega yfirhalningu og kveðst nú elska áhöfn Baldurs án skilyrða þrátt fyrir að hafa beðið Baldri allra þeirra bölbæna sem hann hefir lært í lífinu, einkum í Sjálfstæðisflokknum. En Halldór frændi minn, yfirstýrimaður, er ekki síðri sægarpur en Eyjamennirnir Elliði, Árni og Þyrlu-Mángi og ætti ekki í neinum vandræðum með að flengja fyrrnefnda kompána hvurn með öðrum að vestfirskum sið, ef út í það færi. Eftir þá hýðingu hefi lítið upp á sig fyrir þremenningana að skríða með allt niðrum sig upp í Valhöllu fyrir sunnan og bera sig aumlega, - þeim yrði sennilega varpað undir eins á dyr eins og hvurju öðru húsaskúmi.

Það er víst best, úr því sem komið er, að Elliði láti af að vera ósáttur við orð Halldórs og föðurlegar ákúrur hans, og skelli sér á knén og biðji Halldór og aðra í áhöfn Baldur fyrirgefningar á sjálfstæðisflokkslegum töffarastælum sínum og groddalegu orðbragði. Ef hann gjörði það, væri hann maður að meiri, - meira að segja yrði hann svo mikill að sjálfstæðisflokkserindrekar um land allt myndu vikna af gleði. Og Eyjamenn þyrftu ekki að blygðast sín fyrir sinn æðsta sjálfstæðisdverg.

Til gamans má geta að lokum, að einhvuju sinni hugðist Elliði, ásamt fleiri hugumstórum eyjagörpum, storma inn í helgarsamkvæmi hjá frú Ingveldi og Kolbeini Kolbeinssyni, en urðu frá að hverfa því að Brynjar Vondalykt varnaði þeim dyranna og rak þá eins og kindur út á götu. Síðar sagði Vondalyktin svo frá, að honum hefði þókt halirnir helst til ábúðarfullir og verið hræddur um að þeir gerðu eitthvað af sér ef þeim væri hleypt inn. Þessa afstöðu sína rökstuddi Brynjar Vondalykt með sögunni af Franz mongóla og verkum hans illum.

„Dásamleg, kurteis og harðdugleg“