Eitursveppir í ranni betri borgara eru alvarlegt mál

Það er sjálfsagt talið merki um sérstaka kurteisi í Finnlandi að byrla þjóðhöfðingjum annarra landa baneitraða sveppi. Og kanski, þegar öllu er á botninn hvorft, er sona eiturjukk full gott í kjaftinn á kóngum og forsetum. Þetta fékk kóngurinn, faðir Hamlets danaprins, að kynnast því á eigin skinni að éta eitur í ógáti og úr varð mikið drama, því kóngskratti þessi var ekki fyrr dauður úr eitrinu en hann gekk aftur og tilkynnti Hamleti hver hefði byrlað sér eitrið. Svo var það annar danakóngur sem fannst dauður á hóruhúsi í þýskalandi; annað hvort andaðist sá sæli herra af reiðarslagi eða eiturinntöku af einhverju tagi.

Í einu af þeim frægu helgarsamkvæmum frú Ingveldar og Kolbeins Kolbeinssonar vóru berserkjasveppir hafðir um hön og étnir. Berserkjasveppirnir voru bornir fram hráir með kókaínrönd og hvítvíni og innan skamms lék heimili þeirra sæmdarhjóna, frú Ingveldar og Kolbeins, á reiðiskjálfi að heimilið mundi sökkva í jörð niður eins og kirkjan í Hruna, sællar minningar. Berserkjasveppirninr stigu þeim hjónum og gestum þeirra svo ákaflega til höfuðs, að allt tal um heimilisófrið hljómar eins og meiningarlaus værðarhégómi við hliðina á því styrjaldarástandi. Gesturinn Vigga Sleggja beit til dæmis tunguna hér um bil af sér uppi við rót fljótelga eftir að berserksvíman náði tökum á henni. Á eftir sögðu læknarnir að skaði Viggu hefði stafað af eituráhrifum sem komu fram sem heilakrampi í þeirri stöð heilans sem hafa með kynhvötina og kynfærin að gera.

Vissulega urðu miklar blóðsúthellingar þetta kvöld að heimili frú Ingveldar og Kolbeins og margir misstu meðvitund sem máttu sæta því óláni að verða fyrir hnefum frú Ingveldar. Talið er víst að aungvir minni menn en sjálfur Viga-Styrr og berserkir hans tveir, sænskir að uppruna, hafi drukkið hvítvínið og étið berserkjasveppina í gegnum frú Ingveldi með þeim afleiðingum að hún varð jafn hamrömm, djöfulóð og tvíelleft af tryllingi og raun bar vitni. Um morgunin var hið fagra heimili þeirra frú Ingveldar og Kolbeins ein rjúkandi rúst; innveggir fallnir, innanstokksmunir í méli, þakplöturnar lágu í blómabeðinu og innan um rústirnar lágu menn og konur í öngviti, enginn þó alveg dauður en margir alvarlega heilsulausir. Sjálf hverf frú Ingveldur af orustuvellinum undir morgun og vissi aunginn hvað af henni varð; þakkaði lögreglan og björgunarsveitarmennirnir Guði fyrir að hún var horfin af vettvangi þegar þeir mættu til leiks. Með þessu er ég ekki að segja að forseti Ísland og frú hans hafi orðið bandvitlaus af sveppaeitrinu sem finnlandsforseti gaf þeim, að minnsta kosti höfum vér ekki enn fregnað frá Finnlandi að þannig hafi til tekist.

Forsetahjónin fengu „eitursveppi“