Tímgunardjásn af raunverulegu skrímsli.

Ekki er þetta hveli, því síður hákarl (má vera að þetta sé afmyndað hræ, en þó ekki). Einkennilegast er þó að aunginn skuli bera kennsl á þennan fjanda, og þó. Firringin í þjóðfélaginu er þessið eðlis að ekki er búast við að nútímalabbakútar þekki að þetta er endurholdgun á líkamsparti af skrímsli, verulegri ókind sem tapað hefir undan sér við einhvurja sína vondslega iðju. Getur verið að ófreskjan hafi glaðað stolti sínu í skipsskrúfu, því alkunnugt er meðal sjómanna, að sona yfirnáttúrlegar skepnur reyna á stundum að nauðga skipum á siglingu því þær halda að þetta séu kynferðislegar verur með tól til samræðis. So renna þær sér af fagurfræðilegu afli aftan að skipinu og missa drjólann í skrúfuna og draga sig þá í hlé með hrjartað lamað af skömm.

Hér fyrrum sveimuðu sjóskrímsl gjarnan í grend við áraskip forfeðra vorra og biðu átekta og leituðu lags þegar færi gafst og tröllriðu fleytunum niðrí grængolandi hafið. Á öldinni fyrir síðustu öld sté eins sona ófreskja á land á Snæfellsnesi, óð það upp á heiði og braut niður bæ ofan af ungri konu með barn. Konan og banið sluppu lítt særð frá ásókninni og skiluðu sér til byggða, en menn er fóru samdægurs til að kanna verksummerki trúðu ekki sínum eigin augum; allir viðir í bænum vóru svo kurlaðir að aungin spýta fannst stærri en sem samsvaraði hálfum tannstöngli. Áðue fyrr voru skeljaskrímsli næsta algeng í sveitum. Þau komu upp að bæjum og hringlaði í þeim eins og þau væru alsett tómum skeljum; þessi óféti ollu óhug, ekki síst hjá hundunum sem ærðust so illilega að sumir náðu ekki andlegri heilsu aftur. Þá eru öllum kunn illhveli af öðrum heimi, sem hneygjast mjög til kúa og vilja ólm gera þeim kálf.

Eitt sinn er frú Ingveldur var ein heima og stóð út við stofugluggann bar fyrir augu hennar kynlega sýn. Í fyrstu hélt hún eitt andartak að þar væri kominn sá svæsni náungi, Djöfullinn úr Helvíti. Svo uppgötvaði hún, að þetta var ekki Djöfullinn, heldur Kolbeinn eiginmðaur hennar, Indriði Handreður og Máría Borgargagn, öll í einum haug, vitaberrössuð, útötuð leðju, grasi og laufblöðum. Þarna veltist þetta viðbjóðslega pakk um í blómabeðinu, mun viðbjóðslegra en skynlausar skepnur um fengitímann svo frú Ingveldi sundlaði. Hún vissi ekki betur en Kolbeinn, auminginn sá arni, væri í útlöndum í viðskiptaerindum fyrir stjórnsýsluna og væri ekki væntanlegur heim fyrr en eftir þrjá daga. Þegar frú Ingveldur hafði horft nægju sína á skepnurnar í blómabeðinu sókti hún sér rörbút út í bílskúr, gekk að svo búnu til blómabeðsins og hotaði hina vanheilögu þrenningu eins og kópa; hún vissi sem var, að þegar afstyrmin röknuðu aftur úr rotinu mundu þau skríða inn í hús og þá yrði veisla fyrir eina hefnigjarna og sadíska kona sem þekkt er fyrir að láta höndur standa verulega fram úr ermum. 

Furðuflikki í fjörunni