Það er gott að tapa

Ónei, það lifir aungin fjandans von. Telpurnar eru búnar að klúðra þessu fyrir hönd Íslands og fyrir það verður þeim refsað; það eru nefnilega lög í landinu, að þeir sem verða Íslandi til skammar eða minnkunar á erlendir grund skuli sæta allt að 6 ára fangelsi, óskilorðsbundið, og helming tímans upp á vatn og brauð (eða von okkar stendur til að soleiðis lög séu til staðar). Það verður því stór stund í lífi þjóðar, sem hefir þyrst eftir réttlæti í hart nær tófhundruð ár að sjá hurðina að fangelsinu skella í lás á eftir þeim; þær gera þá ekkert alvarlegt af sér næstu sex árin. Að tapa fyrir Frökkum og Sviss í einni röð frammi fyrir heiminum er svo ógeðslegt að aungin orð eru til sem lýsa slíkri niðurlægingu. Vér ætlumst því til að vér verðum so lánsamir, að sjá í fréttatíma sjónvarpsins, annað kvöld, þegar þessum kvennbelgjum verður stuggað inn í fangelsið.

Og hvurnig áttu stúlkurnar okkar að geta unnið lið skipuð eintómum karlkerlingum, þrútnum grýlum af ætt hálftrölla? Það segir sig sjálft að það gætu þær aldrei. Og tli hvers er þá verið að senda þessar píslir til útlanda til að verða landi og þjóð til stórskammar og stórskaða. Út af frammistöðu kvennalandsliðsins eru fisksölusamningar í hættu og panamamenn hætta alveg við að koma með fé, sem þeim tóks að stinga undan, heim til velarðbærra fjárfestinga. Það er semsagt allt í kaldakoli eftir hraksmánaleg axarsköpt kerlingalandsliðsins og horfur slæmar.

Á þessari stundu má gera ráð fyrir að búið sé að handtaka gemsurnar, annars er hætt við að þær stingi af til Rússlands og biðji þar um hæli sem knattspyrnupólitískir flóttamenn. Og víst er að Pútín forseti, það andstyggilega fól, verður fljótur að taka við stelpugálunum, því karlinn er kvensamur og ekki á hvurjum degi að heill haugur af kvenfólki á besta aldri biður um hæli í Rússíá. Svo er þjálfaragarmur íslenska kvennalandsliðsins sérkapítuli út af fyrir sig sem er so alvarlegur að það mundi æra óstöðugan að fjalla nánar um þann þorpara.  

Tap gegn Sviss en vonin lifir