Langferð og lífshættur tveggja íslenskra ferðalanga

Þetta ferðalg stúlknanna minnir óneitanlega á keimlika ferð þeirra frú Ingvaldar og Máríu Borgargagns, ég held það hafi verið í hitteðfyrra. Þannig hagði til, að þær frú Ingveldur vóru á ferð frá höfuðborgarsvæðinu og til Þórhafnar á Lnaganesi, en þar ætluðu þær að þiggja heimboð Steingríms nokkurs Sigfússonar. Uppi í Borgarfirði, skammt ofan Borgarness, varð fyrsta lífshættan á vegi þeirra, en það voru einmitt heyrúllur sem skondruðu ofan af heyvagni rétt fyrir framan þær og tepptu veginn. Heyflutningarmaðurinn tók ekki eftir þegar hluti farmsins hvarf af vagninum og hélt sínu striki eins og ekkert væri. Í stað þess að velta heyrúllunum úr vegi einbeittu vinkonurnar sér að ökumanni heyvagnsins og hlupu hann uppi. Manngarmurinn vissi ekki hvað á sig stóð veðrið, enda var hann nokkuð ölvaður, þegar tveir kvenvargar ruddust óforvandis inn í dráttarvélina á ferð, rifu hann út með valdi án þess hann fengi ráðrúm til að stöðva vélina, börðu hann í vegkantinum, krömdu hann, spörkuðu í hann og hrundu honum að síðustu niður í skurð sem liggur samhliða veginum. Þegar þær snöru aftur til bifreiðar sinnar lá dráttarvélin á hliðinni utan vegar en heyvagninn hjólbrotinn á hvolfi en aðrir vegfarendur voru búnir að ýta rúllunum frá og opna veginn, svo þær gátu haldið för sinni áfram.

Næsta lífshætta beið þeirra í Húnavatnssýslu, en þar höfðu vegagerðarmenn gert sér lítið fyrir og lagt ríkisbifreiðinn sem þeir voru á þversum yfir þjóðveginn, rétt á men þeir hlupu upp að sveitabæ nokkrum til að elta kvenfólk sem þeir höfðu séð á rjátli milli peningshúsa. Aðvitað rann þeim frú Ingveldi og Borgargagninu í skap við að þurfa að stöðva för sína út af einni ríkisbifreið. Þegar þær höfðu gengið úr skugga um að vegargerðarvagninn var í gangi, settist Borgargagnið þar undir stýri og nú óku þær á tveim bílum og fóru með himinskautum og slógu hvergi af fyrr en á hlaðinu á Gunnarsstöðum, hvar Steingrímur J. tók á móti þeim með virktum. Þegar þær gengu í bæinn sagði Steingrímur þeim að hann hefði þá um morguninn rekið allt sitt skyldfólk, og aðra er því fylgdu, burt af bænum svo að nú væri friður til að ræða aðkallandi vandamál og skvetta úr klaufunum úti í fjósi.

Á bakaleiðinni daginn eftir vóru þær vinkonur þungt þenkjandi og bölvuðu hvorri annarri fyrir að eiga sök á rammri fjósalykt í bílnum. Frú Ingveldur staðhæfði að hana ræki minni til að hafa séð Borgargagnið velta sér upp úr fjósflórnum um nóttina, en Borgargagnið fullyrti á móti að hún hefði séð frú Ingveldi skríða á fjórum fótum, með buxurnar um knjáliði, yfir hlanforarvilpu utan við fjósið; þá hefði Steigrímur, ódámurinn sá arna, verið á bak og burt með Framsóknarmaddömunni, sem leynst hefði í fjósinu á Gunnarsstöðum eins og hlöðudraugur. Annars bar fátt til tíðinda hjá þeim þar til þær komu á Blönduós, en þar fóru þær í Ríkið til að hressa upp á ferðagamanið.

Má vera að framhald ferðasögu frú Ingveldar og Máríu Borgargagns birtist síðar hér á blogginu ... 

Urðu næstum fyrir heyrúllum