Raunir bænda eru óteljandi ef allt er talið

Það hefir löngum verið blautur draumur braskarastéttarinnar að bændum á Íslandi verði útrýmt með illu eða góðu svo þeir fái að lifa þá sælu að græða pénínga á innfluttum landbúnaðarafurðum, framleiddum í salmonellubælum og kólíbakterístíum. Skítt með þó einhverjir týni lífinu á útlensku drullukétsáti, það verður alltaf hægt að flytja skrokkana af þeim út og hakka þá í pepperónípylsur og hafa oná pizzur. Hagræðið af slíku fyrirkomulagi mundi vafalaust framkalla aukinn hagvöxt í heilbrigðri samkeppni, þannig að eftir miklu er að slægjast, - fyrir brasknáttúraða menn í jakkafötum og auðgunarsjúkar auðkélingar í drögtum.

En víkjum ögn að skemmtilegri málum: Í vor hrapaði Hárekur bóndi til bana ofan af fjárhúsum sínum. Raunar hrapaði Hárekur ekki beinlínis afan af fjárhúsunum, heldur brast fjárhúsþakið, sökum ekki og ryðs, unan honum og hann féll gegnum þakið, með höfuðið á undan sér, og niður á grindurnar sem brotnuðu undan þunga Háreks, en grindurnar voru og eru mjög fúnar. Þatta soglega slys varð eingöngu vegna þess að búrekstur Háreks hafði í áratugi aungvu skilað öðru en botlausu tapi þannig að hann hafði aldrei efni á að endurnýja þakplöturnar á fjárhúsþakinu né trégrindurnar í fjárhúsinu. Þegar fjárhundur Háreks varð áskynja um endalok húsbónda síns framdi hann umsvifalaust sjálfmorð; hann kastaði sér í kviksyndi.

Fleiri fróðlega sögur úr sveitarsælunni hafa kviknað á síðustu mánuðum: Á Hallmundarstaðarnúpi í Kvarnafirði tók hemilishundurinn Tryggur sig til einn góðan veðurdag og banaði öllum pútunum með eigin tönnum. Ekki þókti honum nóg að gert með hænsnamorðunum, heldur hélt hann í víking á næsta bæ og reyndi að nauðga húsbóndanum þar. Hefði húsfreyjan ekki komið til skjalanna í tæka til og rotað Trygg með hamri er óvíst hvernig farið hefði fyrir eiginmanni hennar, því Tryggur var, þegar hann fékk hamarinn í hausinn, kominn vel á veg við að koma fram vilja sínum ófögrum.

„Við getum ekki borgað okkur laun“