Humars- og hvítvínseitrun hefir leikið margan manninn grátt

Jæja, þá er þingtelpan Áslaug Arna búin að vera og á ekki annað eftir fyrir hana en að segja af sér þingmennsku. Áður hefir telpan orðið uppvís af humaráti og hvítvínsdrykkju, en þau efni hafa alvarleg áhrif á bráðunga telpuhnokka, svipta þær dómgreind og fylla heilann af þoku. Víst má telja að Áslaug Arna hafi tekið sér aðra umdeilanlega hluti fyrir höndur. Bara það að ganga í alræmd samtök eins og Sjálfstæðisflokkinn, og það á unga aldri, bendir ótvírætt til að stúlkan orðið fyrir humars- og hvítvínseitrun og í höfði hennar geysi stöðugur þokustormur. Þegar við bætist, að veslings telpan er uppvís af því að reyna fá upplýsingar um hvernig hún ætti nálgast ólöglegt strím til að horfa á tvo geggjaða villumenn berja hvorn annan, þá eru öll sund lokuð fyrir hana og hún verður að segja af sér.

En það hafa fleiri orðið geggjaðir af humaráti en óharðnaðir telpuhnokkar. Heilan dag sat Kolbeinn KOlbeinsson við og át humar, bæði saltan og ósaltaðan, og svalg hvítvín með. Um kvöldið var hann orðinn svo útúrgalinn að hann lét sér ekki nægja að gera stykkin sín í buxurnar, heldur heimtaði hann, þannig á sig kominn, að fá að leggjast með frú Ingveldi eiginkonu sinni og Máríu Borgargagni báðum í einu. Því miður var óþefurinn af Kolbeini orðinn slíkur, að þær frú Ingveldur og Borgargagnið tóku ekki í mál að sænga með sona óþrifnaðarsvíni, jafnvel þó að svínið væri í Armani-jakkafötum og með blágrænt silkibindi. Eftir höfnun heiðurskvennanna gekk Kolbeinn úr húsi og fór sína leið.

Og hvur ætli leið Kolbeins hafi legið þetta kvöld? Jú, hann slangraði vambsíður og illþefjandi, en þó með æruna uppreista, heim til hjónanna Arngunnar og Jens Crockett og skreið sem hann var á sig kominn beint upp í hjónarúm til þeirra. Arngunnur og Jens brugðust við með því að hringja á leigubíl og leiða Kolbein síðan ástúðlega út í bifreiðina. Í leigubílnum gerðust þeir hlutir sem Kolbeinn hefir ekki enn botnað í. Hann var ekki fyrr sestur í aftursæti bifreiðarinnar en leigubílstjórinn fór að hnusa og þefa og þar á eftir að kumra eins og hrútur og aka um götur Stór-Reykjavíkur eins og hann væri augafullur. Á örlagaríku augnabliki gaf bílstjórinn allt í botn og og lét ekki staðar numið fyrr en einhversstaðar uppi í Heiðmörk. Heiðmerkurævintýrinu lauk með því að Kolbeinn skreið rifinn og tættur heim til sín, yfirbugaður á sál og líkama og leið eins og slægðum þorski sem slengt hefir verið ofan á girðingarstaur. Heimkominn leiddi frú Ingveldur Kolbein inn í miðstöðvarkompu og lokaði hann þar inni með Brynjari Vondulykt, sem líka hafði hrokkið yfrum af humars- og hvítvínseitrun. 

Áslaug Arna biðst afsökunar