Sendiherra skríður út úr músarholunni og viðrar veiðihárin

Það má varla seinna vera að sjálfur Sendiherrann geri sér það ómak að skríða út úr músarholunni til að gefa sitt heilbrigðisvottorð á ferðalag VG inn í Sjálfstæðisflokkinn. Og Sendiherrann bregður á leik og dregur dár að Katrínu með því að hún sé greinilega mikilhæfur stjórnmálaleiðtogi og það hafi margan grunað. Hinsvegar lætur Sendiherra Davíðs Oddssonar þess ógetið, að meint mikilhæfni hennar, frá sjónarhóli hans og hinna flokkseigenda VG, er hve leiðitöm hún er húsbændum sínum og auðvelt er fyrir flokkseigendur að stjórna henni til hvers sem vera skal. Og auðvitað er Sendierrann mikli ekkert að tala um að Katrín átti á sínum tíma aðeins að vera tímabundið neyðarúrræði í formaannsstóli þar til Swandeesy Sendiherrans tæki við taumunum. Aðeins skoðannakannanir, sem hvað eftir annað hafa sýnst yfirborðslegar vinsældir Katrínar, hafa aftrað Svavarsfjölskyldunni, Álfheiði og Steingrími frá því að slá Katrínu af eins og kjúkling og krýna Swandeesy í hennar stað.

Nú, í grein mbl., sem hefir meðal annars að geyma viðtalið við Sendiherrann og Icesavesmiðinn, segir eitthvað á þá leið, að innanflokksandstöðu við ríkisstjórnarbrall VG við Íhaldið og Framsóknarmaddömuna væri helst að finna í sjálfum flokkseigendaarmi VG. Þetta er auðvitað alrangt hjá greinarhöfundi, algert kjaftæði, ef svo mætti segja. Katrín væri ekki að senditíkast utan í Bjarna Ben og ráðsmanni Framsóknarmaddömunnar ef Flokkseigendafélagi Svavarsfjölskyldunnar, Steingríms og Álfheiðar væri það eitthvað á móti skapi. Fyrir það fyrsta eru flokkseigendur þessir ríkisstjórnarsjúkir, hreinlega frávita af ráðherrastólasótt. Önnur pólitísk mál, sem VG hefir af sýndarmennsku, verið að slá um sig með, er helber hégómi og hvimleið nauðsyn, í augum flokkseigenda og af þeirra hálfu má slá þau öll af, ef Swandeesy fær ráðherrastól undir botninn á sér og Steingrímur forsetastól Alþingis. Svona er nú róttæku vinstrimennskunni háttað hjá Flokkseigendafélagi VG, enda er þetta háborgaralegt glanspíufólk.

Ef ég mætti gefa Katrínu Jakobsdótt eitt ráð, væri það segja Sendiherranum og öðrum flokkseigendum að troða öllum íhöldum og framsóknarmaddömum upp í bölvað rassgatið á sér. En auðvitað hlustar Katrín ekki á ómenntaða slordóna, þó vinstrisinnaðir séu í raun og veru, ekki fremur en aðra þá sem ekki heyra til búrtíkum og undanrennuaðli Flokkseigendafélagsins. Henni líkar eflaust betur ilmvantsfynkurinn af Sendiherradótturinni og ljúflegt hvískur Sendiherrans sjálfs, sem á sínum tíma þáði upphefð sína í sendiherrastétt af Davíð Oddssyni og Halldóri sáluga Ásgrímssyni. 

Þá er ekki annað eftir, í þetta sinn, en að óska Katrínu fjölmargra ánægjustunda í faðmi hr. Ben, Sigurðar Inga og Sendiherrans.

Svavar hvetur Katrínu til dáða