Kertaþefur er ei allra yndi og endar stundum sem mikið böl

Jú, illan þef skal með enn verri þef út reka, segir í hinni helgu bók. Þetta heilræði hefir Steinunn Jónasdóttir tekið upp og gert að sínu með þeim árangri einum, að enginn kemur nær húsi hennar en að vera í það minnsta í 400 metra fjarlægð við það. Þá hefir nágrönnum Steinunnar fækkað ákaflega eftir að hún kveikti á öllum þefkertunum og þarf hún ekki lengur að hafa áhyggjur af háreysti og yfirgangi nágranna, og er það vel. En kálið atarna er ekki sopið þó í ausuna sé komið, því sá böggull fylgir skammrifi, að þefurinn af pestarkertum sest í föt þeirra er búa á heimilum þar sem slíkir kyndlar eru hafðir um hönd. Því til viðbótar smýgur fnykurinn inn í húð manna og hár með þeim afleiðingum að grandalausu fólki verður ekki um sel þegar einstaklingur, maríneraður í kertaþef, kemur í námunda við það, til dæmis í banka, skóla, við guðþjónustu eða á vertshúsi. Og í strætó skökkva allir út á næstu stoppistöð ef inn kemur náungi kalónaður á heimili hvar brennd eru ill kerti sem gefa af sér andstyggilegan þef.

En Steinunn húsfreyja lætur ekki varnaðarorð eða háðsglósur um það sem hún kallar ,,ilmkerti" á sig fá og kyndir því betur undir kertum sínum sem gagnrýnin er meiri. Þó er frú Steinunn það stór persónuleiki, að hún lætur sér ekki sæma að bregðast við málflutningi fjandmanna þefkerta með því að fullyrða, að árásir þeirra séu eingöngu vegna þess að hún er kona. Mættu ýmsar ryðbuddur úr röðum efrimillistéttar- og yfirstéttarkvennvarga margt af Steinunni læra hvað varðar mannasiði og mannvit. Og ein er sú verslun á höfuðborgarsvæðinu sem orðlögð er fyrir róttæka þefkertabrennslu innandyra. Þar ber stundum að garði menn, sem fara glaðir og reifir inn en koma út aftur kláðagemlingar með hálfgildings andateppu og eru margar vikur að ná sér aftur, - það er að segja ef þeir ná sér aftur á annað borð.

Maður var nefndur Andrés kertasníkir, ósköp dagfarsprúður og leiðinlegur, og kom af heimili þar sem brúkuð voru þefkerti alla daga. Þrátt fyrir að Andrés kertasníkir væri afar kurteis og velviljaður í allri umgengni var svo ofboðsleg og uppáþrengjandi kertafýla af manngreyinu að hann var illa séður hvar sem hann fór og flestir höfðu horn í síðu hans. Svo gerðist það einhvern tíma, að Andrés kertasníkir fannst andaður úti á víðavangi. Þegar betur var að gáð komust menn að því að hann hafði verið myrtur og birtist frétt þar að lútandi í fjölmiðlum. Skömmu eftir að landslýður hafði meðtekið tilkynninguna um að sterkur grunur léki á að Andrés kertasníkir hefði orðið morðingja að bráð barst yfirvöldum óundirritað bréf þar sem stóð fullum fetum, að andlát Andrésar hefði ekki verið morð heldur hafi maðurinn verið veginn að fornum sið, en því miður væri lagaumhverfi á Íslandi orðið svo úrkynjað, að ekki væri lengur hægt að vega menn og lýsa að svo búnu víginu á hendur sér og fá síðan að bæta aðstandendum hins vígið. Í tilviki Andrésar kertasníkis væri vissulega fátt að bæta, því mannrola þessi hefði verið metin á krónur 0,00 vegna djöfullegrar og eilífrar kertastybbu sem af honum var. Reyndar kvaðst bréfritari hafa haft helst mikið við er hann vó Andrés, því hann hefði allt í senn notað til verksins sverð, spjót og öxi, skaröxi að vísu, en hún hefði þrátt fyrir allt komið að góðum notum við vígið. Og með bréfi þessu, óundirrituðu, má segja að mál vegna einkennilegs dauðdaga Andrésar kertasníkis hafi verið lokið og það látið niður falla. 

Með ilmkerti á ólíklegustu stöðum