,,Og sumir eru kallaðir höfðingja og enginn fær gert við því"

Í þá góðu daga, þegar Ídí Amín var þjóðhöfðingi í Uganda beið hann ekki eftir því að búnir væru til hamborgarhryggir úr herforingjum sínum, heldur át hann þá ósalta og óreykta, sem í sannleika sagt ber vott um mikla sjálfsafneitun og ögun, því hamborgarareyktur og saltaður herforingi bragðast mikið betur en þeir sem ekki hafa hlotið slíka meðhöndlun. Loksins, seint og um síðir, tekur starfsfólk Nóatúns upp á að senda haborgarahryggi til Úganda, þegar Ídí Amín þjóðhöfðingi er fyrir all löngu úr heimi hallur af öllu þessu ósaltaða herforingja áti. Mikið held ég gamli maðurinn hefði orðið glaður ef starfslið Nóatúns hefði tekið ögn fyrr við sér og sent honum við og við léttreykta svínabúka honum til gottgjörelsis í allri þessari herforingjaneyslu sem hann varð við að búa í lifanda lífi.

Já, Ídí Amín var skeleggur karl og róttækur í tiltektum. Ekki var hann einungis fjallmyndarlegur á velli og digur í betra lagi, heldur var þjóðhöfðingjabúingur hans alsettur orðum og borðum af öllu mögulegu tagi í öllum regnbogans litum. Og um holdafar hins mergjaða þjóðhöfðingja er það að segja, að svona verða menn gífurlegir um sig af herforingjaáti. Meðan Ídí karlinn var og hét, lágu ófáir hugsjónamenn uppi á Íslandi á bæn af hemtuðu blátt áfram af hymmnasjóla, að hann léti Íslendinga fá Ídí Amín fyrir einræðisleiðtoga, að minnsta kosti einhver honum líkan. Svo geta menn rökrætt um það fram og aftur hvort Drotinn Alsherjar hafi bænheyrt hina andheitu menn á sínum tíma. Tekið skal fram, svo ekki valdi misskilningi, að allt þetta gerðist áður en öld veimiltítnanna ran upp á Íslandi.

Og eins og skáldið sagði: ,,og sumir eru kallaðir höfðingjar og enginn fær gert við því, en flestir eru ekki annað en venjuleg svín og enginn fær gert við því." Sem gerir það að verkum, að aldregi skulum vér álasa löndum vórum fáfróðum, sem féllu fyrir mikilúðleik Ídís sálug Amíns og tóku að biðja þann er öllu ræður að færa sér hann upp á Ísland, því skjaldan hefir uppi verið slíkur höfðingi að vallarsýn en Ídí. Hinsvegar voru hinir bænheitu föðurlandsvinir bara venjuleg svín, sem Ídí hefði aldrei komið til huga svo mikið sem að smakka á, því honum hefði borið í grun, að þessir karlar væru, fyrir utan að vera hér um bil óætir, hálfeitraðir og að éta þessi svín væri samasem og að gleypa í sig sem svaraði einum lítér af laxerolíu. Af slíku hefði meira að segja Ídí Amín þjóðhöfðingi Úganda fegið óstöðvandi ræpu.

Hangikjöt til Úganda