Úr bókinni ,,Afsláttarhross og ærulausar truntur"

Í ævisögu sinni, ,,Afsláttarhross og ærulausar truntur", segir geldingurinn Sörli frá hefilegri geldingu sinni og hefnd hans fyrir smánina. Lýsing Sörla á geldingunni er að sönnu æsileg og viðbjóðsleg, en flestum verður vant allra lýsingarorða þegar leikurinn berst að hefndinni. Sörli gjörði sér nefnilega hægt um vik, þegar hann var að mestu búinn að ná sér eftir geldinguna, og gelti eiganda sinn og versta óvín, hann Ólaf bónda, með því að bíta hreðjar hans af. Þetta var einn af þessum stóru dögum þegar réttlætið nær fram að ganga í sinni fegurstu og skærustu mynd.

Það gerðist úti í haga. Ólafur bóndi kom kjagandi yfir þýfða jörðina, ótrúlega sperrtur, með svipu í hendi og gerði sig líklegan til einhverra fólskuverka. Þegar Sörlu sá fantinn nálgast, varð hann fyrst hræddur, en svo tók hann á sig rögg og þaut á stökki til mósts við Ólaf bónda. Ólafur bóndi reiddist er hann sá virðingarleysi Sörla og reiddi svipuna gegn honum. En nú var Sörli fljótur í förum og áður en Ólafi bónda tókst að sveifla svipu sinni hafði Sörli bitið allt undan honum. Síðan hefir Ólafur bóndi hvorki verið karl eða kerling og sveitin er ekki enn hætt að hlægja að óförum hans.

Það er af Sörla að segja, að eigandi hans sigaði öllum sínum hundum og vinnumönnum á hann. Þá Sörla varð ljóst hvað verða vildi tók hann á stökk og hljóp allt hvað af tók til fjalla. Þeir eltu Sörla á átta hófa hreinum og aðra tvenna höfðu þeir til reiðar og hundarnir hlupu þar til lungun spýttust upp úr þeim en að sama skapi hertu vinnumenn eftirreiðina. Fór svo að lokum, að allar truntur vinnumannanna sprungu í ofanverðum Borgarfirði, en síðast sást til Sörla hvar hann skokkaði upp Eiríksjökul.

Fleiri hross flutt úr landi en áður